Σε μακάριους φίλους

******

Θ.Δ.Φραγκόπουλος, Σε μακάριους φίλους

ΣΕ ΜΑΚΑΡΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

                                                            Στον μακάριο φίλο μου Σ.Ι.

οδός …., Κολωνάκι, Αθήνα.

Εκείνοι βλέπεις έχουν τόσα πράγματα

για να τα υπερασπίσουν,

άλλοι προνόμια, άλλοι σοβαρές σπουδές στην Εσπερία,

ο τρίτος μια γυναίκα έμορφη

που ελπίζει να του μείνει πιστή,

καθηγητές τους τίτλους τους και στρατηγοί τις σατραπείες,

ακόμα κ’ οι περιπτεριούχοι,

τα οργανωμένα συμφέροντα

του σωματείου αρτοποιών «Η Αναγέννησις»,

και οι έντιμοι πολίτες και το συνάφι

όλοι τους έχουν τόσα πράγματα να υπερασπίσουν

αντιμετωπίζοντας καθημερινές επιβουλές των άλλων,

πώς να το κάνεις και να τους αποκόψεις

πώς να τους πεις για το θολό μάτι της σιτοδείας,

την πορφυράδα του θυμού της απόγνωσης,

που είναι γυμνή γιατί δεν έχει ρούχα να φορέσει

και να σκεφτείς πως η μισή ανθρωπότητα καθημερινώς

πέφτει να κοιμηθεί νηστική, χωρίς να ξέρει

αν και πώς θα φάει αύριο·

πώς να τους ξεκουνήσεις από τη μακαριότητά τους

που δεν είδαν το απελπισμένο πλήθος

να παραβγαίνει τα σκυλιά για τ’ αποφάγια

γέρους σακάτηδες γυμνούς, παιδιά στο στήθος

σκελετωμένης μάνας να βυζαίνουν αίμα

ή και κορίτσια που πορνεύονται από εφτά χρονών·

πώς να τους ξεκουνήσεις όταν όλ’ αυτά

έχουνε τόση λίγη σημασία μπρος στην αυξομείωση

του προεξοφλητικού τόκου στο Λονδίνο ή των ναύλων

για κάρβουνα στο Χάμπτον Ρόαδς-

                                                            βρισκόμαστε, ως γνωστόν,

στον καλύτερο πιθανό κόσμο, κύριοι,

κι όσοι δε συμφωνούν, νάτα τα λατομεία

η δήλωση, η αναξιοπρέπεια και τα υπόλοιπα.

Κανένας άνθρωπος άλλωστε δεν αντέχει στην αθλιότητα,

όταν αυτή έντεχνα εναλλάσσεται

με υποσχέσεις προνομιακής μεταχείρισης.

Κι άστους να λένε, τους ιδεολόγους.

Και σεις; Εξεγείρεστε; Όχι βέβαια.

Η εποχή μας ευνοεί τόσο τη σωφροσύνη!

                                                            Καράτσι, Μάρτης 1958

(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 49, Ιανουάριος 1959, σελ. 43)

[Απο τις σελίδες-θησαυροφυλάκιο του Νίκου Σαραντάκου]

Μαρία Πολυδούρη-ο,τι με συγκινεί

Τη Μαρία Πολυδούρη τη γνωρίζουμε οι πιο πολλοί και οχι  επαίοντες,απο τον σφοδρό έρωτά της για τον Καρυωτάκη ισως  και απο το ποιήμα της, ''δεν τραγουδώ παρα γιατί μ'αγάπησες.

Η ποιήση της ,που ηταν η ίδια της η ζωή και ως βίωμα και ως εργο,παραμένει  λιγο στη σκιά ,ισως γιατί το ύφος ειναι κάπως ''παλιό'',με λέξεις που δεν ακούμε και δεν λέμε πιά,και με την απαραίτητη ρίμα.Ισως γιατί η σπαρακτική εσωτερική της μοναξιά,με τον τρόπο που την εκφράζει μας ''βγάζει'' θλίψη.Ας μη ξεχνάμε ομως πως ειναι απο τις κατ'εξοχήν ποιήτριες του νεορομαντισμου του 20,οπου ο ερωτας κι ο θάνατος παίζουν κρυφτό.Και ο ρομαντικός στίχος προυποθέτει πολύ αίσθημα,που σήμερα ισως φαίνεται μελό.
''Την ὀμορφιὰ ποὺ κλείνω μέσα μου

κανεὶς ποτὲ δὲ θὰ τὴ νοιώση.

Κι᾿ ἂν τὴν πληγώση θἆναι ἀνίδεος

κι᾿ οὔτε γι᾿ αὐτὸ θὰ μετανοιώση.

Παρων ομως και ο σαρκασμός σε κάποια απο τα ποιήματά της κυρίως για το πώς προσλαμβάνουν οι ''αλλοι'' την ζωή και την ποίηση της,αυτη την ίδια.

Η Πολυδούρη εφτιαξε η προσπάθησε να φτιάξει τη ζωή[της] στα μέτρα της,στις αξίες της,με όποιο κόστος.Η πεμπτουσία της χειραφετημένης γυναίκας με συμβολή και στο φεμινισμο μεσω των δημοσιεύσεων της [πρώτα απόλα βεβαια με το παράδειγμα της ζωής της]

Δημοσιεύω κάποια ποιήματά της που με συγκίνησαν ιδιαίτερα,το παρακάτω μάλιστα το ακουσα για πρώτη φορά.

  γλέντι-Νένα Βενετσάνου

ΓΛΕΝΤΙ

Σ᾿ ἕνα γλέντι μὲ κάλεσαν οἱ σύντροφοι.
Δὲ θ᾿ ἀρνηθῶ. Θὰ πάω νὰ λησμονήσω!
Θὰ φορέσω τὸ κόκκινό μου φόρεμα
καὶ τὴν ἴδια ὀμορφιά μου θὰ φθονήσω.

Τὸ νεκρὸ πὤχω μέσα μου περήφανα
καὶ στοργικὰ μαζί μου θὰ τὸν πάρω.
Θἆμαι σὰ χαρωπή, σὰ μυστικόπαθη
θἆμαι μία ἀποσταλμένη ἀπὸ τὸ Χάρο.

Οἱ μελλοθάνατοι σύντροφοι στὸ γλέντι τους
κι᾿ ἂν πίνουνε κρασὶ δὲ θὰ μεθοῦνε.
Μία κατάρα θὰ στέκεται στὸ πλάι τους
μὰ θἆμαι ὡραία καὶ δὲ θὰ ὑποψιασθοῦνε.

Ἔπειτα ἕνα τραγούδι θὰ ζητήσουνε
μήπως σὲ μία χλωμὴ χαρὰν ἐλπίσουν,
μὰ τόσο ἀληθινὸ θἆν᾿ τὸ τραγούδι μου
ποὺ σαστισμένοι θὰ σωπήσουν.

ΣΕΜΝΟΤΗΣ

Τὴν ὀμορφιὰ ποὺ κλείνω μέσα μου

κανεὶς δὲν θέλω νὰ τὴ νοιώσῃ.

Δὲ θὰ μποροῦσε νὰ τὴ σίμωνε

χωρὶς γι᾿ αὐτὸ νὰ τὴ πληγώσῃ.

Ἔχω ἕνα κρίνο, κρίνο ὁλάνοιχτο

χωρὶς καμμιὰ σκιὰ στὴν ὄψη.

Καμμιὰ ἡδονὴ δὲν ἐπεθύμησε

νὰ τὸ φιλήση, νὰ τὸ κόψη.

Ἔχω ἕνα ρόδο ποὺ ζυγιάζεται

πάνω στὴν ἴδια του τὴ φλόγα

κ᾿ εἶναι σὰ νἄγινε ὁλοκαύτωμα

καὶ νὰ σιωποῦσε καὶ νὰ εὐλόγα.

Μία μαργαρίτα ποὖνε ἀμφίβολη

μ᾿ ὅλο τὸ ναὶ ποὺ λέει ἡ καρδιά της.

Μόνον ἀφήνει νὰ λικνίζεται

παθητικὰ τὴν ὀμορφιά της.

Κι᾿ ἄλλα λουλούδια ποὖνε σύμβολα

κι᾿ ἄλλα μονάχα ποὺ μεθοῦνε,

μὰ τόσο εἶνε ὅλα λεπτοκάμωτα,

φανταστικὰ μόνον ἀνθοῦνε.

Τὴν ὀμορφιὰ ποὺ κλείνω μέσα μου

κανεὶς ποτὲ δὲ θὰ τὴ νοιώση.

Κι᾿ ἂν τὴν πληγώση θἆναι ἀνίδεος

κι᾿ οὔτε γι᾿ αὐτὸ θὰ μετανοιώση.

---

[Κ᾿ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΩΡΑΙΑ...]

Κ᾿ ἦταν μία νύχτα ὡραία καὶ στὴ ματιά σου
καὶ στὰ τραγούδια σου. Ἤτανε γλυκιὰ
μία νύχτα στὰ τραγούδια τὰ παληά σου
γεμάτη ἀστέρια, νύχτα ξωτικιά.

Ἡ μόνη ἀγάπη μέσ᾿ στὴ μοναξιά σου,
τόσο ὄμορφη, τόσο ὑποβλητικιά,
ἔγινε πάθος μέσα στὴν καρδιά σου,
μέσ᾿ στὴν καρδιά σου τὴν ἐρημικιά.

Ἄχ, τὰ παληὰ τραγούδια σου ποὺ κλαίγαν
Κ᾿ ἤτανε τόσο ἀνείπωτα γλυκὰ
καὶ τὄκρυβαν σεμνὰ καὶ δὲν τὸ λέγαν.

Ἄχ, τὰ παληά σου τὰ τραγούδια ποὖνε
θλιμμένα σὰν ἀγάπης μυστικά,
σὰν ἄνθη δακρυσμένα ποὺ σιωποῦνε.

[ΗΡΘΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...]

Ἦρθα μία μέρα, ὁδηγημένη ἀπ᾿ τὴν ἱερή σου
ἀγάπη, ἐμπρὸς στὸ κύμα τὸ γλαυκὸ
καὶ μ᾿ ἄφησες τότε νὰ ἰδῶ τὴ φλογερή σου
πληγὴ στὸ στῆθος σου τὸ νεανικό.
Τότε μου μίλαες μὲ τὴν ἥσυχη φωνή σου
γιὰ τὴ ζωή σου, ἀτέλειωτο κακὸ
κι᾿ ὡς ἔνοιωθες βαθιὰ πὼς φτάνω ὡς τὴν ψυχή σου,
ἀνάβρυζε τὸ δάκρι σου γλυκό.
Κ᾿ ἦταν χαρᾶς χαρὰ νὰ κλαῖμε τραγουδώντας
στὴν ἴδια λύρα, μάντεμα πικρὸ
τὴ μοναξιά μας καὶ σάμπως λησμονώντας,
Μὲ τί χαρὰ τὸ μέτωπό σου νὰ ραντίσω
μὲ τὸν πικρὸ τῆς θάλασσας ἀφρό,
πέρα τὰ κύματα ἔτρεχα νὰ προϋπαντήσω.

------------------------------------------------------------------------------------------------

η μπαλάντα της Μαρίας Πολυδούρη

μουσική Σταύρος Κουγιουμτζής-
τραγούδι Μαρία Κουγιουμτζή

δείτε για τη ζωή της Μαρίας Πολυδουρη  αφιέρωμα της ΕΡΤhttp://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=0000008633&tsz=0&act=mMainView

επίσης  ΕΔΩ

Η Συβαρίτισσα

[για τη Λιλή Ζωγράφου]***

Σε γνώρισα κάποια βραδιά
παραμονές του Κλήδονα
σε κάποια γειτονιά που δεν ξεχνάω
ήμουν παιδί στα δεκαεννιά
τα χείλη μου ξεκλείδωνα
να πίνω να φιλώ και να ρωτάω

Μια τσικουδιά και άλλη μια, πενήντα χρόνια διαφορά
πενήντα χρόνια τσαμπουκά κι ευαισθησία
κι ότι μας έδεσε κρυφά, από την πρώτη τη ματιά
είναι του έρωτα η αδιάκοπη θυσία

Άκουσα νέα τρομερά, της Αρετούσας τα παιδιά
βγάλαν τα μάτια τους για ένα χωράφι προίκα
ο Οδυσσέας εμπρηστής, ο Προμηθέας νταβατζής
κ ι ο Ερωτόκριτος υπάλληλος του ΙΚΑ

Σου φέρνω έναν παλιό σκοπό, ένα τραγούδι σαν κι αυτό
και το λαγούτο μου θα κάνω εγώ κομμάτια
να ξέρεις, θα ‘χω στην καρδιά εκείνη τη ζεστή αγκαλιά
κι αυτά τα πύρινα, τα φλογερά σου μάτια

Καλή σου νύχτα εκεί ψηλά, αχ Συβαρίτισσα κυρά
κι όλα τα λόγια μου σκορπίσματα του αέρα
κι όσα δεν πρόλαβα να πω, νομίζω ήτανε γραφτό

Η αγάπη πάλι άργησε μια μέρα

Στίχοι-Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης

***Η Συβαρίτισσα

 μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου[λέγεται πως ειναι η αυτοβιογραφία της]

γράφει στο οπισθόφυλλο

''Να την λοιπόν τη Συβαρίτισσά μου έτοιμη να την αγαπήσετε όπως και γω. Την κυοφορούσα τρία χρόνια και είκοσι επτά αιώνες ώσπου την είδα να γεννιέται στους κήπους της Σύβαρης.

Κείνης της αποικίας των Αχαιών από τις πρώτες που αναστήθηκαν στα νότια της Ιταλίας γύρω στα 725 π.Χ.

Μια πόλη-κράτος πάμπλουτη, δημοκρατική, με ειρηνόφιλη συνείδηση κι ευτυχισμένο λαό. Πόλη λιχούδα, λαίμαργη, φιλήδονη, φιλόμουση, γεμάτη σεβασμό για την ελευθερία των ανθρώπων και τους πολίτες γεμάτους σεβασμό για τον πλησίον τους.

Εκεί ανακάλυψα την πάναγνη της ελευθερίας Ελένη ασημάδευτη ακόμη, πριν την καταχωρήσει ο Ησίοδος στους ένοχους γιατί γεννήθηκε γυναίκα.

Ανέγγιχτη από τη μισαλλοδοξία του αντρικού ρατσισμού γιατί αυτή γεννά. Πριν ο φονικός Δράκων καταδικάσει την αυτοδιάθεση του σώματός της βαφτίζοντάς την μοιχεία και πλαστογραφηθεί η πολυγαμική Πηνελόπη με τους σαράντα εραστές στην ανέραστη υφάντρα του έπους.''


ενα απόσπαμα απο τη Συβαρίτισσα

“Ως πότε ο κόσμος θα είναι μόνο ήχος ή μόνο σιωπή, χωρίς πρόσωπα και σώματα”, “Κουβαλώ μέσα μου ένα Μουσείο φωνές, ήχους, ωραίες γυναίκες, παιδικά σκοτάδια και αρώματα, ελπίδες, πόσες ελπίδες, μουσικά αποσπάσματα, όλα σπάνια διατηρημένα”, 

“Όχι όχι, εγώ δεν θέλω ν’ αλλάξει ο κόσμος αυτός. Να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο, στη λευτεριά,

 ν’ αγκαλιάσω τους ανθρώπους, πόσοι ωραίοι άνθρωποι θα υπάρχουν στον κόσμο, όλοι θα ’ναι ωραίοι και αληθινοί, και θα γελούν, θα μιλούν καλοσυνάτα

 χωρίς να ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον…”, “Τίποτα πια δεν μπορεί να με φοβίσει.

 Ό,τι είναι λευτεριά είναι και ζωή… τίποτα, όχι, θέλω να τα γευτώ όλα, να επιβεβαιωθώ ότι υπάρχω”, “Δημιουργός είναι όποιος γεννά ανθρώπους, ποίηση, μουσική. 

Όλοι από τα σπλάχνα μου πρέπει να βγουν, για να γράψουν, να συνθέσουν, να ζωγραφίσουν. Μάθε ν’ ακούς. Το τραγούδι του ανθρώπου ακούεται χιλιάδες, χιλιάδες χρόνους πίσω μας, μα πρέπει πρώτα ν’ ακούσεις το κλάμα του παιδιού.

 Μάθε ν’ ακούς τα μηνύματα, όλα από μέσα σου έρχονται”, “Έτσι κι αλλιώς, η Εκκλησία ‘παίζει’ σε όλα τα έργα του μεταπολέμου τον Δράκουλα ρουφώντας το αίμα της πολιτείας και την ανεξαρτησία των κυβερνήσεων”,

 “Όλοι οι Έλληνες σώζετε την Ελλάδα μ’ έναν φαλλό στο χέρι”, “Γιατί πρέπει να ζω σύμφωνα με τους μύθους που φτιάξατε; 

Έναν μύθο πανομοιότυπο, σαν κατάδικος στη στολή του, τον ονομάσατε γάμο και τέρμα”, 

“Ό,τι δεν είσαι, δε θα μπορέσω ποτέ να σ’ το χαρίσω. Είμαι άφθονη λες! Γιατί σπαταλιέμαι. Είναι ο νόμος της γης. 

Δώσ’ τα όλα για να ξαναγίνεις”, “…Όποιος ψάχνει για θεούς ψοφάει για αφεντικά”, “Ο κάθε λεύτερος είναι μόνος. 

Όσο περισσότερο μεθάς από τη δύναμή σου και προεκτείνεις την ελευθερία σου, τόσο μεγαλώνεις και την έκταση της μοναξιάς σου”,

 “Κάθε μέρα γίνεται ο άνθρωπος, κάθε καινούρια μέρα μας γκρεμίζει, μας ανοικοδομεί, μας ισοπεδώνει… 

Μόνο η βλακεία μένει αμετακίνητη -αν δεν πρόκειται για σταθερότητα σκοπιμότητας-, μόνο η βλακεία κρατά τους ανθρώπους αμετάλλαγους σαν αμεταχείριστα τσουκάλια, που δε χρησιμοποιήθηκαν ούτε γι’ αυτό που φτιάχτηκαν, που δεν κάθισαν τον πήλινο πισινό τους στη φωτιά να εκτελέσουν τον προορισμό τους, γιατί τρέμουνε μην καούν και καμαρώνουν πως διαφύλαξαν την ακεραιότητά τους 

και δε βλέπουν πως ξεφλουδάνε και μαδούν όσο γερνούνε και πως φυτρώνουν τσουκνίδες στην αμεταχείριστη τρύπα τους”.

Το τραγούδι της νύχτας

Το τραγούδι της νύχτας ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ Τώρα είναι νύχτα: τώρα μιλούν καθαρά όλες οι κελαρύζουσες πηγές. Κι είν’ η ψυχή μου μια κελαρύζουσα πηγή. Τώρα είναι νύχτα: τώρα ξυπνούν τα τραγούδια όλα των ερωτευ- μένων. Κι είν’ η ψυχή μου τραγούδι ερωτευμένου. Κάτι είναι μέσα μου ανειρήνευτο και ανειρηνικό, και θέλει καθα- ρά να μιλήσει. Μια λαχτάρα για την αγάπη είναι μέσα μου, και μι- λάει τη γλώσσα της ίδιας της αγάπης. Είμαι το φως: αχ και νάειμουνα η νύχτα! Αλλ’ αυτή ‘ναι η μονα- ξιά μου, ότι ολούθε με περιζώνει το φως.Αχ και νάειμουνα ο σκοτεινός και ο νύχτιος! Πόσο θα ζήταγα τότε να θηλάζω τους μαστούς του φωτός! Κι εσάς τις ίδιες θα ζητούσα να ευλογώ, εσάς μικρές αστέρινες σπίθες και πυγολαμπίδες στα ύψη! – Και μακάριος θάειμουνα με τα φτερωτά σας δώρα. Αλλά ζω καταμεσίς στο ίδιο μου το φως, και τις φλόγες, που ξε- σπούν από μέσα μου, ο ίδιος τις καταπίνω πάλι. Δε γνώρισα τη χαρά εκείνου που παίρνει, και συχνά ονειρεύτηκα πως είναι πιο μεγάλη ευτυχία να κλέβεις αντί για να παίρνεις. Αυτή ‘ναι η φτώχεια μου, ποτέ να μην ησυχάζει το χέρι μου να δίνει. κι αυτή ‘ναι η ζήλεια μου, τα μάτια να βλέπω που αναμένουν, και τις φωτιζόμενες νύχτες της λαχτάρας. Ω δυστυχία αυτών, που δωρίζουν! Ω σκοτεινιά του ήλιου μου! Ω λαχτάρα για λαχτάρισμα! Ω άγρια πείνα μέσα στο χορτασμό! Αυτοί παίρνουν από μένα: αγγίζω όμως την ψυχή τους; μια λαγκάδα ανάμεσα στο παίρνω και στο δίνω. όμως κι η πιο μικρού- τσικη λαγκάδα χρειάζεται να κλείσει. Μέσα στην ομορφιά μου μια πείνα αναβλασταίνει: να πονέσω θα ‘θελα κείνους, που φωτίζω, να ληστέψω θα ‘θελα τους ευεργε- τημένους μου – μια τέτοια πείνα με κατέχει μοχθηρή. Το χέρι πίσω να τραβήξω, όταν εσείς απλώνετε το χέρι: όμοιος με το πιδάκισμα νερού, που σα γκρεμίζεται, διστάζει – μια τέτοια πείνα με κατέχει μοχθηρή. Τέτοιον ο πλούτος μου λογιάζει γδικιωμό, από τη μοναξιά μου τέ- τοια πηγάζει επιβουλή. Η χαρά μου να δίνω πεθαίνει μέσ’ στο δόσιμο, κι η αρετή μου απόκαμε μέσ’ στο δικό σας πλήρωμα! Ο που χαρίζει πάντα του, τρέχει τον κίνδυνο να χάσει τη ντροπή του. ο που μοιράζει πάντα του, κάλους στο τέλος βγάζει στην καρ- διά του και στο χέρι του από το πολύ του μοίρασμα. Δεν τρέχουν πια τα μάτια του από ντροπή για κείνους, που ζητά- νε. και σκλήρυνε το χέρι μου για τα κατάγιομα τα χέρια, που τρέ- μοντας παρακαλούν. Τι γίνανε τα κλάηματα στα μάτια μου, το χνούδι της καρδιάς μου; Ω ερημιά όλων εκείνων, που χαρίζουν! Ω σιγαλιά όλων εκείνων, που φωτίζουν! Ήλιοι πολλοί κυκλογυρνούν στα έρημα διαστήματα: και στον καθένα σκοτεινό μιλάνε με το φως τους – ενώ σε μένανε σιωπούν. Ω ήλιοι, αυτή ‘ναι η έχθρα του φωτός ενάντια σε κείνον, που φωτίζει: αδησώπητο να τρέχει κείνο τις τροχιές του. Αδιάφορος για τη βαθειά καρδιά εκείνου που φωτίζει, και κρύος για τους άλλους ήλιους – έτσι γυρίζει ο κάθε ήλιος. Όμοιοι με θύελλα τρέχουνε οι ήλιοι την τροχιά τους. Κι ακολου- θούν αλύπητοι τη θέλησή τους, που είν’ η παγωνιά τους. Ω εσείς είσαστ’ αυτό, εσείς οι σκοτεινοί κι οι νύχτιοι, που παίρνετε τη ζε- στασιά, απ’ ό,τι σας φωτίζει! Ω εσείς πίνετε πρώτα τη δροσιά και το γάλα από τους μαστούς του φωτός! Αχ, πάγος τριγύρα μου, και καίγεται το χέρι μου μέσα στην πα- γωνιά! Αχ, η δίψα μου μέσα μου, που λαχταρά τη δίψα σας. Τώρα είναι νύχτα: κι ο πόθος μου πηγή, που μέσαθέ μου ανα- βρύζει. και ζητά να μιλήσει. Τώρα είναι νύχτα: τώρα μιλούν καθαρά όλες οι κελαρύζουσες πηγές. Κι είν’ η ψυχή μου μια κελαρύζουσα πηγή. Τώρα είναι νύχτα: τώρα ξυπνούν τα τραγούδια όλων των ερωτευ- μένων. Κι είν’ η ψυχή μου τραγούδι ερωτευμένου. _ _______________

Σαν ναυαγός

«ΕΝΘΥΜΙΟΝ» ή Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟ ΑΡΥΤΙΔΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Λυπημένο τραγούδι, κατεβαίνοντας λίγο λίγο.

Και τα πρόσωπα φωτισμένα από πίσω.

Θαμπά μάτια και τα χείλη βουλιάζοντας.

Και τα χέρια αφημένα νωθρά πάνω στα γόνατα.

Κι όλα να χάνονται αργά, αργά κι αναπότρεπτα

μέσα στο άδειο, στο άδειο, στο άδειο απόγευμα.

(Ως πού λοιπόν μπορούν να μας φέρουν;

Σε ποια φωταγωγημένα λιμάνια

μπορούν να οδηγήσουν το σκοτεινιασμένο σκάφος τους τα ποιή-

        ματα;)

                                        Από τη συλλογή: Ο φόβος του ακροβάτη, 1989

Θανάσης Κωσταβάρας

Ελένη Βιτάλη Ξενιτιά μου

Γιάννη Ρίτσου - Το νόημα της απλότητας

Ο Ρίτσος μιλάει για τη ΤΙΜΩΡΙΑ και τις ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

Ο Γιάννης Ρίτσος μιλάει για τη σεμνοτυφία στην τέχνη

Νίκος Καρούζος-Η χρησιμότητα της απειλής

Ἔχουν ἀρχίσει νὰ μὲ κυκλώνουν ἐπικίνδυνα οἱ ὧρες.

Ἀκούω τὰ φυλλώματα σήμερα

γίνηκαν ἀνήσυχα χορικά.

Πρέπει νὰ ζήσω τὶς ἀντίστροφες δυνάμεις.

Ὢ καρδιά μου - τρομαχτικότερη σελήνη!

Τάνια Τσανακλίδου - Εγώ για δύο (ένα αστείο η ζωή)

Μελίνα Ασλανίδου-Το τσιγάρο βαρύ

ΑΜΝΗΣΙΑ

Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ

ελευθερη επιλογή

ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ ανάμεσά μας,
τείχη υψώνονται
παντού

-αν εχεις τύχη εισαι εντός,
αν και,κι εδω σε κυνηγούν τα τείχη,
ή εντοιχίζεσαι απο μόνος σου
-με ελευθερη επιλογή
Μη διανοηθείς μόνο,να μου πεις ''ανεπαισθήτως''....

Tania Tsanaklidou - Moires

Μανώλης Μητσιάς - ποιος έχει δάκρυα να μου δώσει

Μαρία Δημητριάδη Θα σου δώσω ένα τόπι χρυσό

ειναι αρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς......

ΒΙΤΑΛΗ ΕΛΕΝΗ - '' ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ'' (WITH LYRICS)

ELENI VITALI - Οσα μου είπαν σ' αγαπώ

αρκούμαι σε αυτό

Τι θρίαμβος
του ανθρώπου
που ισχυρίζεται
''θεωρώ,πιστεύω ακράδαντα
πεποιθησή μου ειναι''.....
Κι εγω απλώς ,νομίζω.
Αρκούμαι σε αυτό.
Εξαιρούνται
η κοινωνική αδικία
κι η αγωνία για την ύπαρξη.

ΑΠΟ ''ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ''

Ἀ­λε­χάν­τρο Γι­ον­το­ρόφ­σκι (Alejandro Jodorovsky)

 Ποιότητα και ποσότητα

(Calidad y cantidad)

ΕΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ἐ­κεί­νη ἀλ­λὰ τὴ σκιά της. Φρόν­τι­ζε νὰ τὴν ἐ­πι­σκέ­πτε­ται τὴν αὐ­γὴ τό­τε ποὺ ἡ ἀ­γα­πη­μέ­νη του ἦ­ταν με­γα­λύ­τε­ρη.              

 

Πη­γή: Minificciones.com.ar[ΑΠΟ ΕΔΩ]

ζωές τεμαχηδόν

Οχι δεν ειναι εφιάλτης
που οταν ξυπνήσεις
θα χαθεί στον αέρα
Θα το πω οπως το αισθάνομαι
το κενό
σαν μια μεγάλη μαυρη τρύπα
με τους απεγνωσμένους
Μάτια σκοτεινά,μητε το ασπράδι φαινεται
στην απέναντι γωνία αρχισε
η απελπισία του απολυμένου

στο διπλανό σπίτι

βουβη οργή

θανατερή σιωπή

Μας κοβουν,μας κόψανε,θα μας κόψουν

ζωές τεμαχηδόν

νουμερα και στατιστικές

και αναλύσεις

''το θέμα ειναι τώρα τι λες''

θα σκύψεις κι άλλο

η θα σηκωθεις?

αυτο ειναι το θέμα

δείκτες μικρής ανάσας

ειναι αργά,το ξέρω
αλλά και ποτέ δεν ειναι αργά
απλώς οι δεικτες του ρολογιού δειχνουν αργά
αμα τους κοιτάς
και ειναι

 αργά
-αλλά αποψε στη συναξη της ανυπόμονης ,ασθμαίνουσας φυλής
των επιζώντων

αυτο το αργά εγινε Αυριο και Μεθαύριο

-και δεν ειναι καθόλου αργά

τείχη

τα τείχη που γκρεμίστηκαν
τα τειχη που κτίστηκαν
τα τείχη που κτίζονται
καθημερινά
βαριές πέτρες
στο λαιμό
απο το Βερολίνο στη Βαγδάτη
απο τα Καμίνια
στο Κολωνάκι
απο τον Εβρο
στον πάτο του Αιγαίου

εμεις και οι άλλοι

με εναν τοιχο

αναμεσα

οι εντος και oι εκτός των τειχών

αλλο τύχη κι άλλο τείχη

[κι ειναι να μη σου τύχει]

Κοιμήσου εσύ

Στον Αλέξανδρο[Gregory]Γρηγορόπουλο

Kοιμήσου εσύ
γλυκά σε προστατεύει
η μνήμη οσων θέλουν να στέκουν
ορθιοι
οι απλοί άνθρωποι
που λένε πίνοντας το κρασί τους
''εξω απ΄αδικο''
Κι άλλοι σαν και σένα
που θέλουν
να τιμήσουν τη Ζωή
που χλευάζουν την επιβίωση
Που ζούν με βιάση, μα και σαν νάχουν ολη τη ζωή

μπροστά τους
που επιμένουν να ονειρεύονται
ψωμί και τριαντάφυλλα για όλους

Κοιμήσου εσύ

σε σκεπάζω απαλά να μην κρυώσεις,
παιδί μου,
Χαιδεύω τα αναστατωμένα σου μαλλιά
κοιτάζω τα αθώο σου βλέμμα
το μισο χαμόγελο
Κοιμήσου εσύ

στρατιές αγγέλων σ'ακολουθούν
πλέκουν στεφάνια απο μυρτιά
Εχει σκοτάδι εκεί εξω
μα ηλιο ζεστό στις καρδιές των φίλων σου
να σε συντροφεύει πάντα
Ηδη υψωθηκαν στα ουράνια οι χαρταετοί τους
με γράμματα χρυσά, Αλέξανδρε ζεις,εσύ μας οδηγείς
Κι ενας χαρταετός με της μάνας σου τα δάκρυα πλεγμένος
στραφταλίζει
μόνος και περήφανος μερα μεσημέρι

στο κέντρο της πόλης

[εγραψε η pentanostimi στην 1η επετειο απο τη δολοφονία του Αλέξανδρου]

ντελίβερι

τα ''παιδιά'' με τα μηχανάκια

Τα παιδιά με τα μηχανάκια
οχι της βόλτας ,της Ανάγκης
βλέμα σαν βέλος κατευθείαν στο στόχο
ενα μεροκάματο
μεσα απο χιλιάδες μανούβρες
παραβιάσεις
να φτάσουν γρήγορα
τα ετοιματζίδικα ,ζεστά
στον προορισμό τους
και να προλάβουν ολο και περισσότερα
δρομολόγια
πασχίζοντας να μηδενίσουν το χρόνο
στοχεύοντας στο μεροκάματο

ανοιξτε τους το δρόμο,παραμερίστε,δωστε προτεραιότητα

στα παιδια με τα μηχανάκια που δεν κάνουν σούζες
που δεν τρέχουν ετσι για πλάκα
τα ''παιδιά''των δρομολογίων της Ανάγκης.

αΚΉΡΥΧΤΟς πΟΛΕμοΣ

Ω νεότητα
Πληρωμή του ήλιου
Αιμάτινη στιγμή
Που αχρηστεύει το θάνατο.
[Οδυσσέας Ελύτης]
-------------------------------------
Λέω,σαν τούτη τη νέα γενιά
δεν θαθελα νάμαι
μονο την ικμάδα της
οχι την τύχη της νάχω
Διχως πυξίδα,μόλις και μετα βίας
ενα ''ονειρο'',μια ''δουλίτσα''
[απο δουλεία-δουλειά-''δουλίτσα'']
Λεω,δε ζηλευω το κορίτσι απέναντι
με τα δροσερά μάτια
στο βάθος τους κρύβουν
το φόβο,αν αύριο θαχει
τα προς το ζειν
Μάθανε την ανασφάλεια απο τα θρανία
για αυτο τα σπάνε
μάθανε την απόγνωση

με το εβγα στη ζωή

για αυτο τα απεγνωσμένα

πρόσωπα

Λέω,κοιτάζοντας τα μισοκοιμισμένα προσωπα

στο τρόλει

ξύπνησες χαράματα,γυρνάς σούρουπο

για ενα κομμάτι ψωμί

που στο αψε-σβήσε μπορει να στο στερήσουν

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία

απο το να βλέπεις τα νιάτα και να μη λές

αυτοι θα ζήσουν καλύτερα απο μας

Κι αυτοι το ξέρουν

Και με το πρωτο σπίρτο αναβουν φωτιές

μεχρι τον ουρανό-πυρπολούν την ψυχή τους

Λέω,ειναι εγκλημα να σουχουν κόψει τα φτερά

πριν ακόμα δοκιμάσεις να πετάς

να σου τσακίζουν την ψυχή

πριν αρχίσει να ονειρεύεται

Απο παντού ερχεται και σε κατακλύζει

η απελπισία του ανεργου ,με το χαρτζιλίκι

του πατέρα

η θλίψη της πολυωρης σαχλαμάρας στην καφετέρια

να κοροιδέψεις το χρόνο

ας δουμε μεχρι αύριο

ας δουμε ξανα τις αγγελίες

ας παμε στο γνωστό πολιτευτάκια

ας τους στείλουμε ολους στο διάολο

Λέω,πρεπει να ειναι κανέις

ολιγοφρενής,εκ γενετής ηλιθιος

για να μην αφουγκράζεται

το ποδοβολητό

του ,οχι μακρινού,μελλοντος

το αγριο γιουρούσι

των ''αόρατων'',των εγκλωβισμένων

των ανονείρωτων

των τρελών κοριτσιών και αγοριών

που φρουμάζουν στα παιδικά τους δωμάτια

στα 30,με τη θλίψη και την οργή

στα μάτια

Λέω,άκου,''οπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες''

για εναν ακήρυχτο πολεμο

[μακάρι να ειχε κηρυχθεί]

ισως οι παραβλεπες απώλειες να ηταν μικρότερες.

[εγραψε η pentanostimi ,υπο την επήρεια του πνεύματος των Χριστουγέννων ,του 2009]

ΟΛΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ,ΧΑΡΑ ΜΟΥ

Ταξίδια στο χθές και το αύριο

το σήμερα εχει ηδη τελειώσει

δίχως καμμια απολυτως μεταμέλεια

-ανώφελες νοσταλγίες

και επίπλαστες συγκινήσεις-

Ταξίδια αληθινά, με τα ολα τους

καράβι,θάλασσα,αεράκι,φως

κοσμοσυρροή,ανθρώπων βουητό

η μανία του δεκαπενταύγουστου

πού θα δεις φέτος πανσέληνο

κι ειχε μια θάλασσα.....

ολα για λιγο χαρά μου

ολα για λιγο

μη και μπουκώσεις απο ευχαρίστηση

αλφα,βητα,δελτα,ωμέγα

Αλφα ηταν και θα μείνει
βητα κι ας με σιγοσΒήνει
Δέλτα ανατολή και Δύση
προβλημα μαζί και λύση
Ωμεγα,τέλος και τελεία
γρατζουνιά στην ιστορία

[υπάρχουν κι άλλα γράμματα
που με κοιτουν κατάματα]

Μαιμακτηριών-ο σκοτεινος μου προάγγελος

Σου δινω το αρχαίο σου ονομα ετσι για να σε ξορκίσω
ποτέ -εξον απο εκεινο το Νοέμβρη-δε σε ειδα με καλο μάτι
και μονο η σκοτεινιά σου απο νωρίς το απογευμα
μου ''αψηλώνει το νου'' οπως ελεγε ο σκιαθίτης

το σκοτάδι ειναι για να το μοιράζεσαι

το σκοτάδι ειναι για να ονειρεύεσαι

και δεν εχω τιποτα απο τα δυό