«ΕΝΘΥΜΙΟΝ» ή Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟ ΑΡΥΤΙΔΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Λυπημένο τραγούδι, κατεβαίνοντας λίγο λίγο.

Και τα πρόσωπα φωτισμένα από πίσω.

Θαμπά μάτια και τα χείλη βουλιάζοντας.

Και τα χέρια αφημένα νωθρά πάνω στα γόνατα.

Κι όλα να χάνονται αργά, αργά κι αναπότρεπτα

μέσα στο άδειο, στο άδειο, στο άδειο απόγευμα.

(Ως πού λοιπόν μπορούν να μας φέρουν;

Σε ποια φωταγωγημένα λιμάνια

μπορούν να οδηγήσουν το σκοτεινιασμένο σκάφος τους τα ποιή-

        ματα;)

                                        Από τη συλλογή: Ο φόβος του ακροβάτη, 1989

Θανάσης Κωσταβάρας