Στιχάκια - ένθεν κακείθεν

Σκληρό αποτύπωμα
[παιδιόθεν]
τούτη η γής
που την πατούμε...

Αντε μετά
να κάνεις χωριό
με όλα τούτα
που σε εξουσιάζουν

Πώς γίνεσαι ενας άλλος

''Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι''
και δεν σε αναγνωρίζεις
και δεν φταίει ουτε ο χρόνος
ούτε οι ''αλλοι''
κουκίδα της άμμου
ονειρεύτηκες να γίνεις αμμοθύελλα
μάλλον ουτε κάν ονειρεύτηκες
σε παρέσυρε το βαθύ ποτάμι
της ζωής
η αυτό που λένε ζωή
η ζωή σου ισως
κι αλλες χιλιάδες
ολόιδιες ζωές

"H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς, αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί" 

Gabriel García Márquez

''Δρόμοι με ματωμένα γόνατα'' -Παρουσίαση βιβλίου του Ν. Κυριακίδη΄27/9

Γιορτάζω ερήμην

Κάτι τα τζιτζίκια

κάτι η κεκτημένη ταχύτητα

-κατακαλόκαιρο είναι τι στα κομμάτια-

σκύβαλα παρελθόντων

θερινών διακεκομένων εικόνων

μας βρήκε στα στενά

αυτός ο Αύγουστος

1η Ημερίδα Γιώργου Σαραντάρη

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ  ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

υπό την  ΠΡΟΕΔΡΕΙΑ  του   κ. ΜΙΧΑΛΗ  ΜΕΡΑΚΛΗ

Το ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ διοργανώνουν στη ΣΤΟΑ του ΒΙΒΛΙΟΥ  την 1η ΗΜΕΡΙΔΑ για τον Ποιητή και στοχαστή Γιώργο Σαραντάρη.

Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 23 Μαίου στη ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
από τις 10 πμ μέχρι τις 15.30μμ υπό την Προεδρεία του καθηγητή  Μιχ. ΜΕΡΑΚΛΗ.

''Δρόμοι με ματωμένα γόνατα'' - Ποιητική Συλλογή του Νίκου Κυριακίδη

"Δρόμοι με ματωμένα γόνατα"

ματιές σε μια κοινωνία που νοσεί

(παρουσίαση - συζήτηση)

Οι εκδόσεις Ars Poetica με μεγάλη χαρά σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Νίκου Κυριακίδη "Δρόμοι με ματωμένα γόνατα" που θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια της 10ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης.

Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί 

την Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

στην Αίθουσα του θεματικού αφιερώματος Κ.Π. Καβάφης [Περίπτερο 13] στις εγκαταστάσεις της HELEXPO.

Για τον ποιητική και το έργο του θα μιλήσουν οι:

Κούλα Αδαλόγλου (ποιήτρια)

Ιορδάνης Κουμασίδης (συγγραφέας)

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Σωτήρης Γάκος (ποιητής)

--

εκδόσεις ars poetica

Στρατή Τσίρκα 44

59 100 Βέροια

''Η ποίηση δεν συγκινεί πλέον ''

'' Τοῦ βγῆ­κε λοι­πὸν ἕ­να ἄ­θλιο στι­χούρ­γη­μα, ἀ­νά­ξιο λό­γου, ποὺ τὸ κο­ρί­τσι, εὐ­τυ­χῶς, οὔ­τε κὰν δι­ά­βα­σε πο­τέ, για­τί ἐ­κεί­νη τὴ νύ­χτα βγῆ­κε μ’ ἕ­ναν οἰ­κο­νο­μο­λό­γο.''
Φαμ­πιὰν Βί­κε (FabianVique)
Ἡ ποί­η­ση δὲν συγ­κι­νεῖ πλέ­ον*
(A poesia ya no conmueve)

ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΓΗΝΕΥΣΕΙ τὸ κο­ρί­τσι οἱ-κό­ρες-τῶν-μα­τι­ῶν-σου-εἶ­ναι-γα­λά­ζι­ες, θέ­λη­σε νὰ γρά­ψει τοὺς πιὸ θλιμ­μέ­νους στί­χους ἀ­πό­ψε.

Ἀλ­λὰ δὲν μπό­ρε­σε, εἶ­χε ὑ­περ­βο­λι­κὴ αὐ­το­πε­ποί­θη­ση, ἦ­ταν ἱ­κα­νο­ποι­η­μέ­νος ἀ­πὸ τὸν ἑ­αυ­τό του, τὸ πρό­σω­πό του ὁ­λό­κλη­ρο, ὣς καὶ ἡ ἴ­δια του ἡ πέ­να, χα­μο­γε­λοῦ­σαν ἀ­νό­η­τα.

Τοῦ βγῆ­κε λοι­πὸν ἕ­να ἄ­θλιο στι­χούρ­γη­μα, ἀ­νά­ξιο λό­γου, ποὺ τὸ κο­ρί­τσι, εὐ­τυ­χῶς, οὔ­τε κὰν δι­ά­βα­σε πο­τέ, για­τί ἐ­κεί­νη τὴ νύ­χτα βγῆ­κε μ’ ἕ­ναν οἰ­κο­νο­μο­λό­γο.


 *http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com

«Καβάφης : Κρίση, Παρακμή, Ουτοπία, Αριστερά»

Το Τμήμα Πολιτισμού του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής,
με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Καβάφη,
σας καλεί στο αφιερωματικό διήμερο

«Καβάφης : Κρίση, Παρακμή, Ουτοπία, Αριστερά»
Την Τετάρτη 3 Απριλίου και την Πέμπτη 4 Απριλίου στις 8μμ

Στα γραφεία του Μετώπου, Σολωμού 13 (2ος όροφος), Εξάρχεια.
 Πρόγραμμα :

Τετάρτη 3 Απριλίου :

Δημ. Δασκαλόπουλος : «Ο Καβάφης σήμερα»,
Γιάννης Μότσιος : «Ο Καβάφης στα ρωσικά»,
Λευκοθέα Φιλιππίδη (τραγούδι), Μαρίνα Παπαδημητρίου (πιάνο), 

Μιχάλης Μεσσήνης (μαντολίνο) : «Ο Καβάφης του Δημήτρη Μητρόπουλου και οι μουσικές στις πόλεις που έζησε ο ποιητής».

Θα συνυπάρξουν ελληνικές και ξενόγλωσσες απαγγελίες ποιημάτων από τους Κώστα Γιαλίνη, Αλέκα Σταυρακάκη-Μότσιου, Χάιμε Σβαρτ, Μαρίνα Παπαδημητρίου, Μισέλ Μαγκανάρη ,Ροδή Τομουρτζούκ-Γκιουλ, Πέτρο Πέτρου κ.α.

Πέμπτη 4 Απριλίου :

Μάρκος Δεληγιάννης  : «Το ταξίδι»
Κώστας Κρεμμύδας : «Η αντιμετώπιση του Καβάφη από την Αριστερά»
Σάββας Μιχαήλ 
Ολυμπία Σελέκου : «Ο ιστορητής Καβάφης : 27 Ιουνίου 1906, 2μμ»

Παρεμβάσεις παρευρισκομένων.

Η Ρόζα ζει. Δώστε της το χέρι πριν χαθεί.

 

 

απο τον Ακροβάτη

 

 

Η Ρόζα ζει.

Ζει. Περπατάει χαμένη στους δρόμους κάποιας μεγαλούπολης και κρύβεται στο πλήθος. Όταν δεν είναι έξω, χάνεται σε κάποιο δωμάτιο, πίσω από κάποια τηλεόραση, μπροστά σε κάποια τηλεόραση ή σε κάποιο καθρέφτη και κλαίει ή γελάει μόνη της.

Ποια είναι στην πραγματικότητα αυτή η Ρόζα.

 Είναι σπουδαγμένη. Είχε περάσει τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που όλοι γίνονταν γιατροί ή δικηγόροι. Τότε που η πρόβλεψη ότι καθένας θα χρειάζεται να κάνει ή να ξέρει να κάνει μία,δύο και τρεις δουλειές φάνταζε ανέκδοτο. Όλα αυτά τα χρόνια πρόλαβε να αγαπήσει αυτό που μελετούσε, να διπλώσει και να ξεδιπλώσει τον εαυτό της πολλές φορές και να τακτοποιήσει καλά τις γωνίες. Όμως το ανέκδοτο έγινε πραγματικότητα και τα χρόνια των σπουδών της έγιναν κορνίζες στον τοίχο της, δίπλα σε φωτογραφίες από εκείνη την εποχή. Δεν είναι αυτό όμως που τη βαραίνει. Είχε μάθει να αγαπάει και να δίνεται, οπότε είχε συνηθίσει στην ιδέα ότι αυτό που θα μείνει είναι ό,τι αγάπησε. Και η καρδιά της είναι αρκετά μεγάλη.Χωράει όλες τις τέχνες της, λες και ήξερε ότι θα τις είχε εκεί για να τις πιάσει, όταν θα πεινούσε, όπως λέει η γνωστή παροιμία. Ήταν από τα βασικά πράγματα που την κάνει υπερήφανη ακόμα και τώρα.

Είναι στ' αλήθεια η ίδια Ρόζα;

Δεν είναι απαραίτητα αρτίστα. Δεν έχει απαραίτητα καλλιτεχνική φύση. Άλλωστε τα θέατρα, όπως και άλλα πολλά σε αυτή την πόλη κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Όμως θυμάται τη στιγμή που άρχισε να περπατάει εδώ. Ήρθε εδώ για να βρει δουλειά. Για να κατακτήσει την πόλη αυτή. Μα όσο κι αν γυρνάει από εδώ και από εκεί, δε βρίσκει πουθενά. Πουθενά. Ούτε αυτό τη βαραίνει. Έχει τις τέχνες της, τις αναμνήσεις της, τα νιάτα, τα κατσαρά μαλλιά της και όσο από το νάζι της έχει απομείνει. Κυρίως όμως είχε ακόμα τα νύχια και τα πόδια της γερά γατζωμένα σε αυτόν τον τόπο και τον ίσκιο που αυτά άφηναν στο χώμα του. Αυτός ο ίσκιος ήταν ένα άλλο πράγμα για το οποίο καμάρωνε κρυφά κι ας μην το είχε πει σε κανέναν.

Τι είναι αυτό που τη βαραίνει πιο πολύ;

Είναι πολλοί οι δρόμοι που περπάτησε και μένουν πολλοί για να περπατήσει ακόμα. Υπήρχε όμως και ένας δρόμος  πιο εύκολος. Για την άλλη Ρόζα αυτός ήταν να χαρίσει τα νιάτα της στη ρουφιανιά, να ζει και να προδίδει και να την πληρώνει ο κάθε Τσάκαλος, τώρα αυτός κάνει τη δουλειά του αλλιώς. Και κάτι τέτοιες σαν τη Ρόζα, δεν τη θέλει εδώ. Έχει χρόνια ανακοινωθεί η απόφαση ότι αυτός ο τόπος θα προχωρήσει ερημωμένος από τα νιάτα του. Και είναι λίγοι αυτοί που έμειναν να περπατάνε στην κακούργα πόλη, ακόμα λιγότεροι αυτοί που, σαν τη δικιά μας, έχουν ακόμα μπηγμένα τα νύχια στο χώμα της. Άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για τον άλλο κόσμο, άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για άλλες πολιτείες. Είναι λοιπόν μόνη της από αυτή την άποψη, πολεμάει μέρα τη μέρα αυτόν τον εύκολο δρόμο, αυτό ίσως τη βαραίνει πιο πολύ από όλα. Κρατάει παρ'όλα αυτά γερά το χώμα μέσα στα χέρια της.

Όπου υπάρχει και θύμα, υπάρχει και θύτης.

Το τι ακριβώς έχει στο κεφάλι της είναι άγνωστο.Κάποιοι λένε ότι περιμένει. Κάποιοι άλλοι ότι έχει απελπιστεί. Οι περισσότεροι εκπλήσσονται όταν συζητούν το θέμα και, είτε κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά, είτε προσπαθούν να αλλάξουν θέμα. Αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή, θα μπορούσαμε με περισσότερη ευκολία να πούμε ότι η Ρόζα είναι το μέλλον. Όμως σε τούτη την πατρίδα και σε αυτή την εποχή, οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι η Ρόζα είναι το θύμα κάποιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που άλλοι έφτιαξαν γι αυτή και για τόσες άλλες Ρόζες.  Και οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σας όπως ακριβώς ανοίγονται και γι αυτήν. Το πιο εύκολο είναι να κάνετε πως δεν υπάρχει. Πως δεν υπάρχουν. Να γυρίσετε το βλέμμα αλλού, σιγομουρμουρίζοντας κάποια δικαιολογία από αυτές που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα. Όμως η Ρόζα υπάρχει όπως υπάρχετε κι εσείς. Υπάρχουμε. Τα νύχια μας είναι ακόμα μπηγμένα στο χώμα. Ίσα που την προλαβαίνετε. Ίσως να είναι έτοιμη για να φύγει. Ίσως να μην αντέχει άλλο. Ίσως κόντρα στο δικό σας πείσμα να τη διώξετε, παραμένει αποφασισμένη να μείνει εδώ. Σε κάθε περίπτωση δε θα ρωτήσει κανέναν για τον επόμενο δρόμο που θα περπατήσουμε. Απλώστε το χέρι πριν είναι πολύ αργά. Δώστε της το χέρι πριν χαθεί. Κάπου εκεί θα βρείτε και το δικό της.

Μίλτος Σαχτούρης «Η Αποκριά»

«Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους

όπου δεν ανέπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι

γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο

εν δυο παγωμένα δόντια



Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά.»

(Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα, 1945 – 1971, Κέδρος)

[απο εδω  http://itzikas.wordpress.com]

Φ. Γκ. Λόρκα, «Μαρτιάτικος κήπος»

Η μηλιά μου
έχει κιόλα ίσκιο και πουλιά.

Πώς πηδάει το όνειρό μου
από το φεγγάρι στον άνεμο!

Η μηλιά μου
δίνει τα μπράτσα της στο πράσινο.

Από το Μάρτη πώς βλέπω
το άσπρο μέτωπο του Γενάρη!

Η μηλιά μου…
(χαμηλός άνεμος)

(Φ. Γκ. Λόρκα, Ποιητικά άπαντα, Εκάτη)


[Από ''Λόγος Παράταιρος, το εξαιρετικό blog itzikas.wordpress.com]

Ατιτλο ,του Γιώργου Ποταμίτη

πότε θα πάρεις μέρος στη ζωή σου;
σου δώσανε όνομα
κουδουνίστρες και όνειρα
σε γύμνασαν στις λέξεις
σε έφεραν σε στάση όρθια
για να πιάνεις από κοντά, να δείχνεις μακριά
και να πετάς αυτά που δεν μπορείς να αντέξεις…
πότε θα πάρεις μέρος στη ζωή σου ;
-Τι;
λέω να σκεπάζεσαι και με κουβέρτα τώρα πια
χειμώνιασε!

Sorrow Pink Floyd

Λέγοντας πέτρες

 Εκτωρ Κακναβάτος



Αλλιώς δε γίνονταν ως φαίνεται.
Αρχή αρχή ακέραιος και βόνασος
ύστερα χίλια κομμάτια με την άρνηση
κλασματικός ακόμα υπήρχες
συνεχίστηκες σημάδι από πουλιά
ή τρία δάχτυλα
σμιχτά του μόσχου χαράζοντας γητειές
κ’ ευθείες κάθετες, ώσπου χαμήλωνες
τσακίδια και μαδάρες καταμεσί των αριθμών
ώσπου μετριόσουνα
μετριόσουνα που δεν έλεε να σωπάσεις…
… χαρτογραφούσες τον πηλό αυτόν το δαίμονα
τη φτερούγα μέσα σου που έτρεμε κ’ εμίλειε
λέγοντας πέτρα περπατώντας θάματα
φωνάζοντας: σώστε το παράλογο
το άλλο σας εντόσθιο που άρπαξε το σκυλί
και χάθηκε προς τα οινόφυτα του γαλαξία…

Όλην τη νύχτα τουφεκούσες ένα φεγγάρι
κόκκινο•
το πρωί σε βρήκανε μες στ’ αποτσίγαρα.

Ραντεβού

Απο αναβολή σε αναβολή

αυτή  η συνάντηση

ετσι που πάει

η ματαίωση

θα είναι οριστική

Αν η ψυχή επιδίδεται

σε φροντισμένες κωλλισιεργίες

το σώμα ενδίδει

αμετάκλητα

στου χρόνου το μαστίγιο

τι να σου κάνει

μια καρδιά

κι αυτή ''σακατεμένη''

Η νοσταλγία γυρίζει

Ἡ γυναίκα γδύθηκε καὶ ξάπλωσε στὸ
κρεβάτι
ἕνα φιλὶ ἀνοιγόκλεινε πάνω στὸ πάτωμα
οἱ ἄγριες μορφὲς μὲ τὰ μαχαίρια ἀρχίσαν
νὰ ξεπροβάλλουν στὸ ταβάνι
στὸν τοῖχο κρεμασμένο ἕνα πουλὶ πνίγηκε
κι ἔσβησε
ἕνα κερὶ ἔγειρε κι ἔπεσε ἀπ᾿ τὸ καντηλέρι
ἔξω ἀκούγονταν κλάματα καὶ ποδοβολητά
Ἄνοιξαν τὰ παράθυρα μπῆκε ἕνα χέρι
ἔπειτα μπῆκε τὸ φεγγάρι
ἀγκάλιασε τὴ γυναίκα καὶ κοιμήθηκαν μαζὶ
Ὅλο τὸ βράδυ ἀκουγόταν μιὰ φωνή:
Οἱ μέρες περνοῦν
τὸ χιόνι μένει

Μίλτος Σαχτούρης

Κλωστηρού

Το άλλο φώς

Μες στο γαλήνιο πρωινό
ο κότσυφας επιμένει.
Κι όλα τριγύρω γέρνουν προς τα μέσα.
Τα βουνά ανοίγουν προς τον ουρανό
τα δέντρα μες στο λίγο φως αχνίζουν.
Κι όπως κατά το σούρουπο
η μέρα σβήνει απαλά
φωνές και χρώματα χωνεύουν μες στη νύχτα,
σιγά σιγά η αλήθεια λάμπει
περνάει μέσα μου το άλλο φως.





Τάκης Καρβέλης

Το ναυάγιο

Στίχοι Μανώλης Αναγνωστάκης Μουσική  Μίκης Θεοδωράκης τραγούδι Πέτρος Πανδής        Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα ύστερα απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά που πήγαν οι άλλες βάρκες ποιοι γλίτωσαν εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα ένα νησί ερημικό εκεί θα στήσουμε τα σπίτια μας γύρω γύρω στη μεγάλη πλατεία και στη μέση μια εκκλησιά θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία του καπετάνιου μας που χάθηκε ψηλά ψηλά λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου πιο χαμηλά του τρίτου θ’ αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά κι ύστερα θα καλαφατήσουμε ένα μεγάλο καράβι καινούργιο ολοκαίνουργιο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα θά `χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίζουνε μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε με μας.

Eμένα οι γυναίκες μου είναι αρπακτικά

του Νίκου Κυριακίδη

Στην Ελλάδα πάντως, παίρνουν ταξί οι φτωχοί.
Επισκέπτες νοσοκομείων,
εραστές φτηνών ξενοδοχείων ξεκινώντας χώρια,
γριές που πάνε να μιλήσουν με απόντες στα μνήματα.
Θυμάμαι, πολύ νέος τη χαρά του τρεξίματος
που έγινε ξάφνου τρέξιμο πανικού, ψευτοάμυνας.
Μετά επικίνδυνη κίνηση
τώρα πια, γίνεται αδυναμία.
Απολογούμαι γιατί παίρνω ταξί.
Επαίρομαι κιόλας για τη χρόνια φτώχεια μου,
έτσι που είναι τα πράγματα,
ίσως να είχα κάτι μη δημόσιο.
Έχω ό,τι φοράω, φυσικά.
Φαίνεται στο αργό περπάτημα πιο πολύ,
στο δε βγάλσιμο απ’ το ταξί
πεντακάθαρα.
Έχω επίσης παρτίδες με γυναίκες
που τις λένε δημόσιες, οι ανέραστοι υγιείς.
Αγριεμένα τα βλέμματά τους σε τραβούν να χωθείς μέσα τους.
Πικρές οι γεύσεις τους γίνονται έντονη ανάμνηση.
Κοφτές οι κουβέντες.
Ποιός ηλίθιος είπε τις γυναίκες φλύαρες;
Δεν φορούν μυρωδικά.
Σέβονται:
τη σάρκα τους που δεν θα γούσταρε αλλοίωση
το ότι μπορεί και να μην άρεσε στους άλλους
κυρίως το ότι μετά εσύ θα μύριζες στον ταξιτζή πρώτα,
στην παράνοια του ορθού λόγου, μετά.

To μαχαίρι

Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
               μην ξιππαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.




Άρης Αλεξάνδρου, Ευθύτης Οδών (1959)

Μήν είσαι ψεύτρα δίγνωμη - Α.Χατζηχρήστος

Ελαφρως μελαγχολικο τραγουδι του 1940, στιχοι που αποπνέουν ευγένεια,οπως η ξεχωριστη μελωδική,τενόρικη φωνη του δημιουργου του ,του Αποστολου Χατζηχρηστου.

Εξηγειται αυτο το διαφορετικό υφος απο την παιδεια που ειχε πάρει ο Χατζηχρήστος ο οποιος καταγόταν απο ευπορη οικογενεια της Σμύρνης[εξ ου και ''σμυρνιωτάκι'']

Μίλτος Σαχτούρης Κοιτάμε με τα δόντια

  Δε φταίει το φεγγάρι για την πίκρα μας
καθώς στριφογυρνάει δαιμονισμένα μέσα στο φωσφόρο
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά του
καθώς και μεις στριφογυρνάμε στο σκοτάδι μας
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά μας
δε φταίει το φεγγάρι για τους λεμονανθούς
δε φταίει το φεγγάρι για τα χελιδόνια
δε φταίει το φεγγάρι για την Άνοιξη και τους σταυρούς
δε φταίει αν πάνω στα μάτια μας φύτρωσαν δόντια

* Από τη συλλογή “Σφραγίδα ή Η όγδοη σελήνη” (1964) 

Σπουδή στις πυρκαγιές σε μια κουζίνα

Δεν φουντώνουν
πυρκαγιές
μ' ενα αποτσίγαρο
Ψέματα
γράφουν οι φυλλάδες
Αμα δεν εχεις
εμπρηστή
[καμικάζι με στουπί]
ισα που τα ξερά
φύλλα θα καπνίσουν

σε ενα απο καιρό
 πεθαμένο
δάσος

Προ-εαρινά

Με ΄να απομεινάρι χαράς
στο χέρι
-ήταν άνοιξη, κλπ-
τη ματαιότητα στα χείλη
αποπλάνησε τη μέρα

''Οπου νάναι ανθίζουν
κι οι παπαρούνες''
ή μήπως άνθισαν
κάπου εκεί έξω
Σίγουρα τα χαμομήλια
εχουν ξεμυτίσει
αν όχι σίγουρα , ίσως

Αντε να ξεγελάσουμε
το χρόνο

Ολο εκεί γυρίζει

Κλειστές καρδιές αμπαρωμένες πόρτες
ο φόβος κρατά το κλειδί της φυλακής
 Ανεμπόδιστη σουλατσάρει
η αγριότητα
Αγέλες αλαλάζουσες
εκκωφαντικές σιωπές
στα σπίτια ασώματες κεφαλές
κουμαντάρουν το δρομολογιο  προς το τίποτα

Eν είδει τρικυμίας

Αυτόματα
δένεται ο κόμπος
κεί που  θάρρεψες
πως λύνονται οι  κόμποι
χωρίς  σπαθί

Ηχοι πολέμου
μιας παραλογισμένης πόλης
κι εικόνες -καρτ-ποστάλ
με τη σεπια του χρόνου
να τις εξωραίζει
σύμπλεγμα αξεδιάλυτο
σε εναν άγριο χορό

Κι ολα αυτα
σ΄ενα ποτήρι

Το μπαρμπεράκι / Μπάτης

Οι σφουγγαράδες /Παγιουμτζής

Tίποτε ,του Νίκου Κυριακίδη

[...και ο νοών , νοείτω]
σημ admin
---------------------------

ΤΙΠΟΤΕ

Όταν δεν ξέρεις να σιωπάς,

την ώρα που οι κραβγές τρυπάνε το μυαλό.

Όταν δεν ξέρεις πότε να σταματήσεις το κλαψούρισμα,

για νεανικές επιλογές που δήθεν είχες.

Όταν δεν σέβεσαι τα μικρά διαλυμένα πτώματα,

των μεγάλων φωτεινών σωμάτων.

Όταν δεν σέβεσαι τα υγιή σου γερατειά,

μέσα στα παιδιατρικά νεκροτομεία.

Όταν ακκίζεσαι στη λίγδα των απατεώνων,

την ώρα που χιλιάδες συνομίληκοι σου τρώνε σκουπίδια.

Όταν γίνεσαι απόλυτα προκλητικά απών,

με  μιαν αχρείαστη κακοφωτογραφισμένη καθημερινή ψευτοπαρουσία.

Όταν μιλάς τάχα για έρωτα,

ζωγραφίζοντας κακά, μια νεκρική βενετσιάνικη μουτσούνα.

Όταν δηλώνεις δεκαετίες –με τα ίδια λόγια-προδομένος,

προδίνοντας κοσμοπολίτικα αυτούς που ντρέπονται για τη ‘’ζέστα’’ τους.

Όταν δεν ξέρεις πια φίλε, ‘’πως να πεθάνεις’’

....τότε σε βρίσκει

το τίποτε.

Kάρμα

Συνέβη στις διαδικτυακές λεωφόρους
 στις α-κοινώνητες επικοινωνίες
αγνώστων περιπατητών
Συμβάν ασύμβατον
 άυλο ,ασώματο
εμφορτο πάντως
 ''αληθινών '' μηνυμάτων
Αταίριαστα
 μυστικά  εξομολογήσεις
 πανάρχαιες  ανάγκες
εκτοξευμένες στο  απειρο
Πόσα λογισμικά  πόσες εφαρμογές
χρειάστηκαν
 για να σε συναντήσω;

Τι μ' ωφελούν οι άνοιξες

Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες, τι οι ομορφιές του κόσμου,
αφού ο κόσμος χάνεται, ψεύτη ντουνιά κι έξαφνα ο εμπρός μου,
αφού ο κόσμος χάνεται, ψεύτη ντουνιά κι έξαφνα ο εμπρός μου.

Τι και αν λιώσαν μάνα μου, απ’ τα βουνά τα χιόνια,
τι και αν θα `ρθει η άνοιξις, ψεύτη ντουνιά, αχ και κελαηδούν αηδόνια,
τι και αν θα `ρθει η άνοιξις, ψεύτη ντουνιά, αχ και κελαηδούν αηδόνια.

Όλα στο κόσμο μάταια, τα πάντα ματαιότης
κι ένα λουλούδι ψεύτικο, ψεύτη ντουνιά, είναι η ανθρωπότης,
κι ένα λουλούδι ψεύτικο, ψεύτη ντουνιά, είναι η ανθρωπότης.

Νομοτέλεια, του Νίκου Κυριακίδη

Γεννήθηκες γιατί οι δείκτες έδειχναν πως η πίκρα,
είχε ξεπεράσει το πάνω της όριο.
Το μόνο που βέβαια πέτυχες
είναι κάποιων να σαλιώσεις μια γάγγραινα,
σαν φουστανένια αυταπάτη.
''Τώρα άσε με, να πεθάνω
θυμωμένος, κουρασμένος, αλλά με μνήμη''

Η σιωπή μιάς ήττας

Με σακάτεψε αυτή η σιωπή
τόσα πρόσωπα με της  ζωής το κοκκινάδι
στα μάτια και στα μάγουλα

Ουτε μια λέξη
βγαλμένη  απο τα σωθικά τους
δεν τάραξε την ησυχία του νεκροταφείου
Ούτε ενα Αχ δεν διέσχισε
την  ερημιά των ψυχών [τέτιες  ώρες γίνεται αδυσώπητη]
Βουβοί, θλιμένοι, αμήχανοι
μπροστά στο ανυπέρβλητο

Αυτόχειρας φαντάρος  κείτεται
τυλιγμένος με τη σημαία
και τιμητικό άγημα  πυροβολεί
τη νοημοσύνη μας

Σαν να πυροβολείται ξανά
Ο νεκρός
Ο νεκρός
[αυτο] πυροβολείται ξανά
Ουτε ενα τιμητικό ουρλιαχτό
''εμεις θα ζήσουμε κι ας είμαστε ηττημένοι''
 Τέτια ήττα.

Xάσμα γενεών

Οι γέροι στο μπαλκόνι
απογευματινός καφές

Ησυχία. Βολική καρέκλα

Μέσα  στριφογυρνάει
μια  μύγα
στο δωμάτιο φτεροκοπάει  μια χρυσόμυγα

Σπαρταράει στο τζάμι

-Του πήγες καφέ;
-Δεν τον ήπιε.

Σανίδα σωτηρίας

Θ' αγγιστρωθώ στις λέξεις

[το πιο εύκολο δηλαδή]

ούτε αίμα, ούτε δάκρυ

Παραμυθία μοναχά

περίκλειστη 

ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ

του Νίκου Κυριακίδη

Θα μπορούσαμε να πάμε σ΄ενα λούνα πάρκ
Αυτά στήνονται συνήθως στις παραλίες
-μονάχα στο Μεσολόγγι το πέτυχα στη μέση της πλατείας-
Εσυ θ΄ ανέβαινες στα διάφορα που πετάνε,
στριμωγμένη απ΄τα πιστιρίκια που θα χώνονταν δίπλα σου
Θα τα ρωτούσες θα σ΄απαντούσαν, θα χαμογελούσες.
Εγω θα κοίταγα από κάτω
όπως συνήθως κοιτάω τα πράγματα:
Τη ζωή, εμένα, τα δάκρυα που μπαίνουν αντί να βγαίνουν, τις μέρες να προχωρούν πίσω.
Κάτι κλεφτές ματιές όταν κατέβαινες από κει.
Κοιτάς γύρω-τριγύρω μη φυλακίσει καμιά εικόνα τα μάτια σου
Εγώ πάντα κοιτάω κλεφτά, αυτόν που έχω δίπλα μου.
-Στην έξοδο θυμάσαι τι έκανες πριν έρθουμε
-Σκέφτομαι τι θα κάνω μετά
Μετά στο λεωφορείο του τρόμου θα γελούσαμε
Ξέροντας που έχουμε μπεί,
αργά απόγευμα σούρουπο μπλαβί.

Ένας-ένας οι συνταξιδιώτες θα πέθαιναν,καθυστέρηση...
.....δεν χωρούν  τα φέρετρα απ΄τις πόρτες, σεντόνι καλύτερα.
''Οδηγέ, ξεκίνα''
-έτσι είναι τα λούνα πάρκ-
Τελικά θα είμασταν πάλι οι τρεις που έμειναν,
εμείς κι ο οδηγός.
''Γιατί είμαι μικρή ακόμη, γιατί θάμαι πάντα αόρατη
χιχι....δίπλα μου τη γλυτώνεις κι εσυ''.
''Τη γλύτωσα μια φορά μόνο, χαζούλα
σ΄ευχαριστώ πολύ που με θυμάσαι''

 

''το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας''

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.

 Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. 

Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας.

 Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. 

Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

—Ανδρέας Εμπειρίκος, Τριαντάφυλλα στο παράθυρο, από τηνΥψικάμινο (1935)

Θέρετρα φασισμού- ποιηση- του Νίκου Κυριακίδη

ΘΕΡΕΤΡΑ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Καλπάζοντας ο ποντικός

τραγουδώντας για τη γλίτσα του θούριους αιμάτινους,

σε έδειξε.

Ήλπιζε στη κλάψα

Ποντάρισε στη κούραση.......

Ούτε η σιχαμένη επανάληψη δεν του στάθηκε.

Οι εκκλησιές

μείναν κλειστές.

Οι συνετοί

λουφάξαν στα κρεβάτια τους.

Καμιά φλυαρία

Καμιά αυτοκτονία.

Τώρα οι φαντάροι δεν αλληλοπυροβουλούνται

τώρα οι αρμονίες ενηλικιώθηκαν,

έγιναν κραβγές.

Τον ποντικό τον γέννησε

μια ηλίθια εκδρομή

τον νανούρισαν δραστήριοι νεκροί

τον θρέψαν οι κανόνες.

Οι τακτοποιήσεις τελείωσαν

Δεν έχει άλλα μερεμέτια.

Σάπιο κρέας οι καθαρότητες....

Να, κάποιοι κοριτσίστικοι χοροί

Οργή.

Τι έχει δλδ ο Αχιλλέας Παράσχος;

Δεν έφτανε ο καύσωνας και ολα τα συναφή

ήρθε εξαίφνης να μου πεί 

θέε μου οτι πάσχω

και γράφω λέει ποιήματα

σαν..... τον Αχιλλέα Παράσχο.....

------------------------------------------------------------------------------
Αλλά ιδου ενα δείγμα της ποίησης του ρομαντικού ποιητή του 19ου αιώνα εκ Ναυπλίου ορμώμενου .

Ἀχιλλέας Παράσχος - Ἀλλοῦ νὰ μ᾿ ἀγαπᾷς

- Δὲν θέλω νὰ μὲ ἀγαπᾷς ὡς μ᾿ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι, μ᾿ ἀγάπην ὁμοιάζουσαν τῆς αὔρας τὰς ριπάς. Τὸ αἴσθημα τοῦ ἔρωτος στιγμήν, ὡς ἄνθος, θάλει. Ἐδῶ ὑπάρχει θάνατος· ἀλλοῦ νὰ μ᾿ ἀγαπᾷς!- Ἀλλοῦ; καὶ ποῦ νὰ σ᾿ ἀγαπῶ; καὶ ποῦ δὲν εἶναι μνῆμα; Ἐπάνω, κάτω, εἰς τὴν γῆν, τὰς σφαίρας τὰς λοιπάς; Παντοῦ εὑρίσκεται, τὸ πᾶν θανάτου εἶναι κτῆμα· Παντοῦ ὑπάρχει θάνατος· ἐδῶ νὰ μ᾿ ἀγαπᾷς... Ἐδῶ, ἐδῶ! πρὶν τὴν ζωὴν ὁ θάνατος μαράνῃ καὶ φθινοπώρου πρὶν ἰδεῖς ἡμέρας σκυθρωπάς· ταχύτερον ὁ ἔρως σου ὁ μέγας θ᾿ ἀποθάνει· πολὺ πρὶν παύσῃ ἡ ζωή, θὰ παύσης ν᾿ ἀγαπᾷς... - Ὅταν ἡ νὺξ τὸν ἥλιον καλύπτῃ τῆς ἡμέρας κι ὑπὸ νεφέλας θάπτεται τὸ φῶς ἀγριωπάς, μυρίους βλέπει σχίζοντας τὰ σκότη της ἀστέρας... Ἔρως καὶ φῶς εἶναι παντοῦ· παντοῦ νὰ μ᾿ ἀγαπᾷς! - Κόρον καὶ λήθην ἡ ψυχή, πρὶν ἢ ἐκπνεύσῃ, πνέει· καὶ τῆς ἀγάπης ἡ στιγμὴ πολλὰς ἔχει τροπᾶς· τοῦ μακροτέρου ἔρωτος βραδύτερον ἐκπνέει κι ἡ βραχυτέρα ὕπαρξις· ἐδῶ νὰ μ᾿ ἀγαπᾷς! - Κι ἐδῶ, κι ἐδῶ θὰ σ᾿ ἀγαπῶ, κι ὑπὸ τὴν γῆν, κι ἐπάνω, καὶ εἰς θανάτου ἔρεβος, κι εἰς βίου ἀστραπάς. Δὲν εἶναι χῶμα ἡ ψυχή· ποτὲ δὲν θ᾿ ἀποθάνω. Εἶναι ζωὴ κι ὁ θάνατος, ὁπόταν ἀγαπᾷς!