Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Eμένα οι γυναίκες μου είναι αρπακτικά

του Νίκου Κυριακίδη

Στην Ελλάδα πάντως, παίρνουν ταξί οι φτωχοί.
Επισκέπτες νοσοκομείων,
εραστές φτηνών ξενοδοχείων ξεκινώντας χώρια,
γριές που πάνε να μιλήσουν με απόντες στα μνήματα.
Θυμάμαι, πολύ νέος τη χαρά του τρεξίματος
που έγινε ξάφνου τρέξιμο πανικού, ψευτοάμυνας.
Μετά επικίνδυνη κίνηση
τώρα πια, γίνεται αδυναμία.
Απολογούμαι γιατί παίρνω ταξί.
Επαίρομαι κιόλας για τη χρόνια φτώχεια μου,
έτσι που είναι τα πράγματα,
ίσως να είχα κάτι μη δημόσιο.
Έχω ό,τι φοράω, φυσικά.
Φαίνεται στο αργό περπάτημα πιο πολύ,
στο δε βγάλσιμο απ’ το ταξί
πεντακάθαρα.
Έχω επίσης παρτίδες με γυναίκες
που τις λένε δημόσιες, οι ανέραστοι υγιείς.
Αγριεμένα τα βλέμματά τους σε τραβούν να χωθείς μέσα τους.
Πικρές οι γεύσεις τους γίνονται έντονη ανάμνηση.
Κοφτές οι κουβέντες.
Ποιός ηλίθιος είπε τις γυναίκες φλύαρες;
Δεν φορούν μυρωδικά.
Σέβονται:
τη σάρκα τους που δεν θα γούσταρε αλλοίωση
το ότι μπορεί και να μην άρεσε στους άλλους
κυρίως το ότι μετά εσύ θα μύριζες στον ταξιτζή πρώτα,
στην παράνοια του ορθού λόγου, μετά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: