Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012


ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ
του Νίκου Κυριακίδη


Θα μπορούσαμε να πάμε σ΄ενα λούνα πάρκ
Αυτά στήνονται συνήθως στις παραλίες
-μονάχα στο Μεσολόγγι το πέτυχα στη μέση της πλατείας-
Εσυ θ΄ ανέβαινες στα διάφορα που πετάνε,
στριμωγμένη απ΄τα πιστιρίκια που θα χώνονταν δίπλα σου
Θα τα ρωτούσες θα σ΄απαντούσαν, θα χαμογελούσες.
Εγω θα κοίταγα από κάτω
όπως συνήθως κοιτάω τα πράγματα:
Τη ζωή, εμένα, τα δάκρυα που μπαίνουν αντί να βγαίνουν, τις μέρες να προχωρούν πίσω.
Κάτι κλεφτές ματιές όταν κατέβαινες από κει.
Κοιτάς γύρω-τριγύρω μη φυλακίσει καμιά εικόνα τα μάτια σου
Εγώ πάντα κοιτάω κλεφτά, αυτόν που έχω δίπλα μου.
-Στην έξοδο θυμάσαι τι έκανες πριν έρθουμε
-Σκέφτομαι τι θα κάνω μετά
Μετά στο λεωφορείο του τρόμου θα γελούσαμε
Ξέροντας που έχουμε μπεί,
αργά απόγευμα σούρουπο μπλαβί.
Ένας-ένας οι συνταξιδιώτες θα πέθαιναν,καθυστέρηση...
.....δεν χωρούν  τα φέρετρα απ΄τις πόρτες, σεντόνι καλύτερα.
''Οδηγέ, ξεκίνα''
-έτσι είναι τα λούνα πάρκ-
Τελικά θα είμασταν πάλι οι τρεις που έμειναν,
εμείς κι ο οδηγός.
''Γιατί είμαι μικρή ακόμη, γιατί θάμαι πάντα αόρατη
χιχι....δίπλα μου τη γλυτώνεις κι εσυ''.
''Τη γλύτωσα μια φορά μόνο, χαζούλα
σ΄ευχαριστώ πολύ που με θυμάσαι''
 

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο φόβος, ο άναρχος...
Γραφή που δεν φοβάται!
Συγχαρητήρια!

Unknown είπε...

Παύει να ''φοβάται'' εκείνος, που ο φόβος του έκανε παρέα χρόνια και γινήκανε πια φίλοι..
Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Με υπερβαίνουν, όπως κι αυτή τη συγκεκριμένη γραφή.
Καλή σου χρονιά!
Ν.Κ