Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποιηματα/pentanostimi. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποιηματα/pentanostimi. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Πώς γίνεσαι ενας άλλος

''Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι''
και δεν σε αναγνωρίζεις
και δεν φταίει ουτε ο χρόνος
ούτε οι ''αλλοι''
κουκίδα της άμμου
ονειρεύτηκες να γίνεις αμμοθύελλα
μάλλον ουτε κάν ονειρεύτηκες
σε παρέσυρε το βαθύ ποτάμι
της ζωής
η αυτό που λένε ζωή
η ζωή σου ισως
κι αλλες χιλιάδες
ολόιδιες ζωές


"H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς, αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί" 

Gabriel García Márquez


Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Γιορτάζω ερήμην

Κάτι τα τζιτζίκια
κάτι η κεκτημένη ταχύτητα
-κατακαλόκαιρο είναι τι στα κομμάτια-
σκύβαλα παρελθόντων
θερινών διακεκομένων εικόνων
μας βρήκε στα στενά
αυτός ο Αύγουστος

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Ραντεβού





Απο αναβολή σε αναβολή
αυτή  η συνάντηση
ετσι που πάει
η ματαίωση
θα είναι οριστική
Αν η ψυχή επιδίδεται
σε φροντισμένες κωλλισιεργίες
το σώμα ενδίδει
αμετάκλητα
στου χρόνου το μαστίγιο
τι να σου κάνει
μια καρδιά
κι αυτή ''σακατεμένη''

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Σπουδή στις πυρκαγιές σε μια κουζίνα


Δεν φουντώνουν
πυρκαγιές
μ' ενα αποτσίγαρο
Ψέματα
γράφουν οι φυλλάδες

Αμα δεν εχεις
εμπρηστή
[καμικάζι με στουπί]
ισα που τα ξερά
φύλλα θα καπνίσουν

σε ενα απο καιρό

 πεθαμένο
δάσος

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Προ-εαρινά


Με ΄να απομεινάρι χαράς
στο χέρι
-ήταν άνοιξη, κλπ-
τη ματαιότητα στα χείλη
αποπλάνησε τη μέρα

''Οπου νάναι ανθίζουν
κι οι παπαρούνες''
ή μήπως άνθισαν
κάπου εκεί έξω
Σίγουρα τα χαμομήλια
εχουν ξεμυτίσει
αν όχι σίγουρα , ίσως

Αντε να ξεγελάσουμε
το χρόνο

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ολο εκεί γυρίζει



Κλειστές καρδιές αμπαρωμένες πόρτες
ο φόβος κρατά το κλειδί της φυλακής
 Ανεμπόδιστη σουλατσάρει
η αγριότητα
Αγέλες αλαλάζουσες
εκκωφαντικές σιωπές
στα σπίτια ασώματες κεφαλές
κουμαντάρουν το δρομολογιο  προς το τίποτα



Eν είδει τρικυμίας



Αυτόματα
δένεται ο κόμπος
κεί που  θάρρεψες
πως λύνονται οι  κόμποι
χωρίς  σπαθί

Ηχοι πολέμου
μιας παραλογισμένης πόλης
κι εικόνες -καρτ-ποστάλ
με τη σεπια του χρόνου
να τις εξωραίζει
σύμπλεγμα αξεδιάλυτο
σε εναν άγριο χορό

Κι ολα αυτα
σ΄ενα ποτήρι

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Kάρμα

Συνέβη στις διαδικτυακές λεωφόρους
 στις α-κοινώνητες επικοινωνίες
αγνώστων περιπατητών
Συμβάν ασύμβατον
 άυλο ,ασώματο
εμφορτο πάντως
 ''αληθινών '' μηνυμάτων
Αταίριαστα
 μυστικά  εξομολογήσεις
 πανάρχαιες  ανάγκες
εκτοξευμένες στο  απειρο
Πόσα λογισμικά  πόσες εφαρμογές
χρειάστηκαν
 για να σε συναντήσω;










Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Η σιωπή μιάς ήττας



Με σακάτεψε αυτή η σιωπή
τόσα πρόσωπα με της  ζωής το κοκκινάδι
στα μάτια και στα μάγουλα

Ουτε μια λέξη
βγαλμένη  απο τα σωθικά τους
δεν τάραξε την ησυχία του νεκροταφείου
Ούτε ενα Αχ δεν διέσχισε
την  ερημιά των ψυχών [τέτιες  ώρες γίνεται αδυσώπητη]
Βουβοί, θλιμένοι, αμήχανοι
μπροστά στο ανυπέρβλητο

Αυτόχειρας φαντάρος  κείτεται
τυλιγμένος με τη σημαία
και τιμητικό άγημα  πυροβολεί
τη νοημοσύνη μας

Σαν να πυροβολείται ξανά
Ο νεκρός
Ο νεκρός
[αυτο] πυροβολείται ξανά
Ουτε ενα τιμητικό ουρλιαχτό
''εμεις θα ζήσουμε κι ας είμαστε ηττημένοι''
 Τέτια ήττα.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Xάσμα γενεών


Οι γέροι στο μπαλκόνι
απογευματινός καφές

Ησυχία. Βολική καρέκλα

Μέσα  στριφογυρνάει
μια  μύγα
στο δωμάτιο φτεροκοπάει  μια χρυσόμυγα

Σπαρταράει στο τζάμι

-Του πήγες καφέ;
-Δεν τον ήπιε.




Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Σανίδα σωτηρίας




Θ' αγγιστρωθώ στις λέξεις
[το πιο εύκολο δηλαδή]
ούτε αίμα, ούτε δάκρυ
Παραμυθία μοναχά
περίκλειστη 

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

προσοχή εύθραστον



Απο μια τόση δα
μικρή κλωστίτσα
εξαρτάται
πώς θα δεις
τον ήλιο το πρωί
Τη φωτογραφία
πανω στο κομοδίνο
τα φύλλα της ελιάς
απέναντι απο το παράθυρο
Μοιάζει αδύναμη
λιανή οπως ειναι,
ασήμαντη
Αλλά κρατάει
τόνους δακρύων
ογκους αναμνήσεων
και του τώρα το φορτίο
γερά,με ανάλγητο πείσμα
σαρκάζοντας πολλες φορές
αφού γνωρίζει καλά
τη ματαιότητα του να κρατιέσαι
απο μια τόση δα κλωστίτσα.



Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

ελευθερη επιλογή







ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ ανάμεσά μας,
τείχη υψώνονται
παντού
-αν εχεις τύχη εισαι εντός,
αν και,κι εδω σε κυνηγούν τα τείχη,
ή εντοιχίζεσαι απο μόνος σου
-με ελευθερη επιλογή
Μη διανοηθείς μόνο,να μου πεις ''ανεπαισθήτως''....

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

αρκούμαι σε αυτό

Τι θρίαμβος
του ανθρώπου
που ισχυρίζεται
''θεωρώ,πιστεύω ακράδαντα
πεποιθησή μου ειναι''.....
Κι εγω απλώς ,νομίζω.
Αρκούμαι σε αυτό.
Εξαιρούνται
η κοινωνική αδικία
κι η αγωνία για την ύπαρξη.

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ζωές τεμαχηδόν




Οχι δεν ειναι εφιάλτης
που οταν ξυπνήσεις
θα χαθεί στον αέρα
Θα το πω οπως το αισθάνομαι
το κενό
σαν μια μεγάλη μαυρη τρύπα
με τους απεγνωσμένους
Μάτια σκοτεινά,μητε το ασπράδι φαινεται
στην απέναντι γωνία αρχισε
η απελπισία του απολυμένου
στο διπλανό σπίτι
βουβη οργή
θανατερή σιωπή

Μας κοβουν,μας κόψανε,θα μας κόψουν
ζωές τεμαχηδόν
νουμερα και στατιστικές
και αναλύσεις
''το θέμα ειναι τώρα τι λες''
θα σκύψεις κι άλλο
η θα σηκωθεις?
αυτο ειναι το θέμα

δείκτες μικρής ανάσας



ειναι αργά,το ξέρω
αλλά και ποτέ δεν ειναι αργά
απλώς οι δεικτες του ρολογιού δειχνουν αργά
αμα τους κοιτάς
και ειναι
 αργά
-αλλά αποψε στη συναξη της ανυπόμονης ,ασθμαίνουσας φυλής
των επιζώντων

αυτο το αργά εγινε Αυριο και Μεθαύριο
-και δεν ειναι καθόλου αργά


τείχη


τα τείχη που γκρεμίστηκαν
τα τειχη που κτίστηκαν
τα τείχη που κτίζονται
καθημερινά
βαριές πέτρες
στο λαιμό
απο το Βερολίνο στη Βαγδάτη
απο τα Καμίνια
στο Κολωνάκι
απο τον Εβρο
στον πάτο του Αιγαίου
εμεις και οι άλλοι
με εναν τοιχο
αναμεσα
οι εντος και oι εκτός των τειχών
αλλο τύχη κι άλλο τείχη
[κι ειναι να μη σου τύχει]

Κοιμήσου εσύ

Στον Αλέξανδρο[Gregory]Γρηγορόπουλο



Kοιμήσου εσύ
γλυκά σε προστατεύει
η μνήμη οσων θέλουν να στέκουν
ορθιοι
οι απλοί άνθρωποι
που λένε πίνοντας το κρασί τους
''εξω απ΄αδικο''
Κι άλλοι σαν και σένα
που θέλουν
να τιμήσουν τη Ζωή
που χλευάζουν την επιβίωση
Που ζούν με βιάση, μα και σαν νάχουν ολη τη ζωή
μπροστά τους
που επιμένουν να ονειρεύονται
ψωμί και τριαντάφυλλα για όλους
Κοιμήσου εσύ
σε σκεπάζω απαλά να μην κρυώσεις,
παιδί μου,
Χαιδεύω τα αναστατωμένα σου μαλλιά
κοιτάζω τα αθώο σου βλέμμα
το μισο χαμόγελο
Κοιμήσου εσύ
στρατιές αγγέλων σ'ακολουθούν
πλέκουν στεφάνια απο μυρτιά
Εχει σκοτάδι εκεί εξω
μα ηλιο ζεστό στις καρδιές των φίλων σου
να σε συντροφεύει πάντα
Ηδη υψωθηκαν στα ουράνια οι χαρταετοί τους
με γράμματα χρυσά, Αλέξανδρε ζεις,εσύ μας οδηγείς
Κι ενας χαρταετός με της μάνας σου τα δάκρυα πλεγμένος
στραφταλίζει
μόνος και περήφανος μερα μεσημέρι
στο κέντρο της πόλης

[εγραψε η pentanostimi στην 1η επετειο απο τη δολοφονία του Αλέξανδρου]

ντελίβερι

τα ''παιδιά'' με τα μηχανάκια



Τα παιδιά με τα μηχανάκια
οχι της βόλτας ,της Ανάγκης
βλέμα σαν βέλος κατευθείαν στο στόχο
ενα μεροκάματο
μεσα απο χιλιάδες μανούβρες
παραβιάσεις
να φτάσουν γρήγορα
τα ετοιματζίδικα ,ζεστά
στον προορισμό τους
και να προλάβουν ολο και περισσότερα
δρομολόγια
πασχίζοντας να μηδενίσουν το χρόνο
στοχεύοντας στο μεροκάματο
ανοιξτε τους το δρόμο,παραμερίστε,δωστε προτεραιότητα
στα παιδια με τα μηχανάκια που δεν κάνουν σούζες
που δεν τρέχουν ετσι για πλάκα
τα ''παιδιά''των δρομολογίων της Ανάγκης.

αΚΉΡΥΧΤΟς πΟΛΕμοΣ




Ω νεότητα
Πληρωμή του ήλιου
Αιμάτινη στιγμή
Που αχρηστεύει το θάνατο.
[Οδυσσέας Ελύτης]

-------------------------------------
Λέω,σαν τούτη τη νέα γενιά
δεν θαθελα νάμαι
μονο την ικμάδα της
οχι την τύχη της νάχω
Διχως πυξίδα,μόλις και μετα βίας
ενα ''ονειρο'',μια ''δουλίτσα''
[απο δουλεία-δουλειά-''δουλίτσα'']
Λεω,δε ζηλευω το κορίτσι απέναντι
με τα δροσερά μάτια
στο βάθος τους κρύβουν
το φόβο,αν αύριο θαχει
τα προς το ζειν
Μάθανε την ανασφάλεια απο τα θρανία
για αυτο τα σπάνε
μάθανε την απόγνωση
με το εβγα στη ζωή
για αυτο τα απεγνωσμένα
πρόσωπα

Λέω,κοιτάζοντας τα μισοκοιμισμένα προσωπα

στο τρόλει
ξύπνησες χαράματα,γυρνάς σούρουπο
για ενα κομμάτι ψωμί
που στο αψε-σβήσε μπορει να στο στερήσουν
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία
απο το να βλέπεις τα νιάτα και να μη λές
αυτοι θα ζήσουν καλύτερα απο μας
Κι αυτοι το ξέρουν
Και με το πρωτο σπίρτο αναβουν φωτιές
μεχρι τον ουρανό-πυρπολούν την ψυχή τους

Λέω,ειναι εγκλημα να σουχουν κόψει τα φτερά

πριν ακόμα δοκιμάσεις να πετάς
να σου τσακίζουν την ψυχή
πριν αρχίσει να ονειρεύεται
Απο παντού ερχεται και σε κατακλύζει
η απελπισία του ανεργου ,με το χαρτζιλίκι
του πατέρα
η θλίψη της πολυωρης σαχλαμάρας στην καφετέρια
να κοροιδέψεις το χρόνο
ας δουμε μεχρι αύριο
ας δουμε ξανα τις αγγελίες
ας παμε στο γνωστό πολιτευτάκια
ας τους στείλουμε ολους στο διάολο

Λέω,πρεπει να ειναι κανέις

ολιγοφρενής,εκ γενετής ηλιθιος
για να μην αφουγκράζεται
το ποδοβολητό
του ,οχι μακρινού,μελλοντος
το αγριο γιουρούσι
των ''αόρατων'',των εγκλωβισμένων
των ανονείρωτων
των τρελών κοριτσιών και αγοριών
που φρουμάζουν στα παιδικά τους δωμάτια
στα 30,με τη θλίψη και την οργή
στα μάτια

Λέω,άκου,''οπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες''

για εναν ακήρυχτο πολεμο
[μακάρι να ειχε κηρυχθεί]

ισως οι παραβλεπες απώλειες να ηταν μικρότερες.


[εγραψε η pentanostimi ,υπο την επήρεια του πνεύματος των Χριστουγέννων ,του 2009]