Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποιηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποιηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Παρασκευή 17 Μαΐου 2013
1η Ημερίδα Γιώργου Σαραντάρη
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
υπό την ΠΡΟΕΔΡΕΙΑ του κ. ΜΙΧΑΛΗ ΜΕΡΑΚΛΗ
Το ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ διοργανώνουν στη ΣΤΟΑ του ΒΙΒΛΙΟΥ την 1η ΗΜΕΡΙΔΑ για τον Ποιητή και στοχαστή Γιώργο Σαραντάρη.
Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 23 Μαίου στη ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
από τις 10 πμ μέχρι τις 15.30μμ υπό την Προεδρεία του καθηγητή Μιχ. ΜΕΡΑΚΛΗ.
Ετικέτες
Γιωργος Σαραντάρης,
ημεριδα,
μανδραγορας,
ποιηση
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013
Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013
Το άλλο φώς
Μες στο γαλήνιο πρωινό
ο κότσυφας επιμένει.
Κι όλα τριγύρω γέρνουν προς τα μέσα.
Τα βουνά ανοίγουν προς τον ουρανό
τα δέντρα μες στο λίγο φως αχνίζουν.
Κι όπως κατά το σούρουπο
η μέρα σβήνει απαλά
φωνές και χρώματα χωνεύουν μες στη νύχτα,
σιγά σιγά η αλήθεια λάμπει
περνάει μέσα μου το άλλο φως.
Τάκης Καρβέλης
Ετικέτες
ποιηση,
Τάκης Καρβέλης,
το άλλο φώς
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013
To μαχαίρι
Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.
Άρης Αλεξάνδρου, Ευθύτης Οδών (1959)
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.
Άρης Αλεξάνδρου, Ευθύτης Οδών (1959)
Ετικέτες
Αρης Αλεξάνδρου,
ποιηση,
Το μαχαίρι
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013
Μίλτος Σαχτούρης Κοιτάμε με τα δόντια
Δε φταίει το φεγγάρι για την πίκρα μας
καθώς στριφογυρνάει δαιμονισμένα μέσα στο φωσφόρο
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά του
καθώς και μεις στριφογυρνάμε στο σκοτάδι μας
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά μας
δε φταίει το φεγγάρι για τους λεμονανθούς
δε φταίει το φεγγάρι για τα χελιδόνια
δε φταίει το φεγγάρι για την Άνοιξη και τους σταυρούς
δε φταίει αν πάνω στα μάτια μας φύτρωσαν δόντια
* Από τη συλλογή “Σφραγίδα ή Η όγδοη σελήνη” (1964)
Ετικέτες
Κοιτάμε με τα δόντια,
Μίλτος Σαχτούρης,
ποιηση
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013
Προ-εαρινά
Με ΄να απομεινάρι χαράς
στο χέρι
-ήταν άνοιξη, κλπ-
τη ματαιότητα στα χείλη
αποπλάνησε τη μέρα
''Οπου νάναι ανθίζουν
κι οι παπαρούνες''
ή μήπως άνθισαν
κάπου εκεί έξω
Σίγουρα τα χαμομήλια
εχουν ξεμυτίσει
αν όχι σίγουρα , ίσως
Αντε να ξεγελάσουμε
το χρόνο
Ετικέτες
ποιηματα/pentanostimi,
ποιηση,
προ-εαρινά
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013
Tίποτε ,του Νίκου Κυριακίδη
[...και ο νοών , νοείτω]
σημ admin
---------------------------
σημ admin
---------------------------
ΤΙΠΟΤΕ
Όταν
δεν ξέρεις να σιωπάς,
την
ώρα που οι κραβγές τρυπάνε το
μυαλό.
Όταν
δεν ξέρεις πότε να σταματήσεις το
κλαψούρισμα,
για
νεανικές επιλογές που δήθεν είχες.
Όταν
δεν σέβεσαι τα μικρά διαλυμένα
πτώματα,
των
μεγάλων φωτεινών σωμάτων.
Όταν
δεν σέβεσαι τα υγιή σου γερατειά,
μέσα
στα παιδιατρικά νεκροτομεία.
Όταν
ακκίζεσαι στη λίγδα των
απατεώνων,
την
ώρα που χιλιάδες συνομίληκοι σου
τρώνε σκουπίδια.
Όταν
γίνεσαι απόλυτα προκλητικά απών,
με μιαν
αχρείαστη κακοφωτογραφισμένη
καθημερινή ψευτοπαρουσία.
Όταν
μιλάς τάχα για έρωτα,
ζωγραφίζοντας
κακά, μια νεκρική βενετσιάνικη
μουτσούνα.
Όταν
δηλώνεις δεκαετίες –με τα ίδια
λόγια-προδομένος,
προδίνοντας
κοσμοπολίτικα αυτούς που
ντρέπονται για τη ‘’ζέστα’’ τους.
Όταν
δεν ξέρεις πια φίλε, ‘’πως να
πεθάνεις’’
....τότε
σε βρίσκει
το
τίποτε.
Ετικέτες
Νικος Κυριακίδης,
ποιηση,
Τίποτε
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013
Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013
Xάσμα γενεών
Οι γέροι στο μπαλκόνι
απογευματινός καφές
Ησυχία. Βολική καρέκλα
Μέσα στριφογυρνάει
μια μύγα
στο δωμάτιο φτεροκοπάει μια χρυσόμυγα
Σπαρταράει στο τζάμι
-Του πήγες καφέ;
-Δεν τον ήπιε.
Ετικέτες
ποιηματα/pentanostimi,
ποιηση,
χάσμα γενεών
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ
του Νίκου Κυριακίδη
Θα μπορούσαμε να πάμε σ΄ενα λούνα πάρκ
Αυτά στήνονται συνήθως στις παραλίες
-μονάχα στο Μεσολόγγι το πέτυχα στη μέση της πλατείας-
Εσυ θ΄ ανέβαινες στα διάφορα που πετάνε,
στριμωγμένη απ΄τα πιστιρίκια που θα χώνονταν δίπλα σου
Θα τα ρωτούσες θα σ΄απαντούσαν, θα χαμογελούσες.
Εγω θα κοίταγα από κάτω
όπως συνήθως κοιτάω τα πράγματα:
Τη ζωή, εμένα, τα δάκρυα που μπαίνουν αντί να βγαίνουν, τις μέρες να προχωρούν πίσω.
Κάτι κλεφτές ματιές όταν κατέβαινες από κει.
Κοιτάς γύρω-τριγύρω μη φυλακίσει καμιά εικόνα τα μάτια σου
Εγώ πάντα κοιτάω κλεφτά, αυτόν που έχω δίπλα μου.
-Στην έξοδο θυμάσαι τι έκανες πριν έρθουμε
-Σκέφτομαι τι θα κάνω μετά
Μετά στο λεωφορείο του τρόμου θα γελούσαμε
Ξέροντας που έχουμε μπεί,
αργά απόγευμα σούρουπο μπλαβί.
Ένας-ένας οι συνταξιδιώτες θα
πέθαιναν,καθυστέρηση...
.....δεν χωρούν τα φέρετρα απ΄τις πόρτες, σεντόνι καλύτερα.
''Οδηγέ, ξεκίνα''
-έτσι είναι τα λούνα πάρκ-
Τελικά θα είμασταν πάλι οι τρεις που έμειναν,
εμείς κι ο οδηγός.
''Γιατί είμαι μικρή ακόμη, γιατί θάμαι πάντα αόρατη
χιχι....δίπλα μου τη γλυτώνεις κι εσυ''.
''Τη γλύτωσα μια φορά μόνο, χαζούλα
σ΄ευχαριστώ πολύ που με θυμάσαι''
.....δεν χωρούν τα φέρετρα απ΄τις πόρτες, σεντόνι καλύτερα.
''Οδηγέ, ξεκίνα''
-έτσι είναι τα λούνα πάρκ-
Τελικά θα είμασταν πάλι οι τρεις που έμειναν,
εμείς κι ο οδηγός.
''Γιατί είμαι μικρή ακόμη, γιατί θάμαι πάντα αόρατη
χιχι....δίπλα μου τη γλυτώνεις κι εσυ''.
''Τη γλύτωσα μια φορά μόνο, χαζούλα
σ΄ευχαριστώ πολύ που με θυμάσαι''
Ετικέτες
Κοριτσάκι,
Νικος Κυριακίδης,
ποιηση,
τα ακριβά μου
Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012
Θέρετρα φασισμού- ποιηση- του Νίκου Κυριακίδη
ΘΕΡΕΤΡΑ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
Καλπάζοντας ο ποντικός
τραγουδώντας για τη γλίτσα του θούριους αιμάτινους,
σε έδειξε.
Ήλπιζε στη κλάψα
Ποντάρισε στη κούραση.......
Ούτε η σιχαμένη επανάληψη δεν του στάθηκε.
Οι εκκλησιές
μείναν κλειστές.
Οι συνετοί
λουφάξαν στα κρεβάτια τους.
Καμιά φλυαρία
Καμιά αυτοκτονία.
Τώρα οι φαντάροι δεν αλληλοπυροβουλούνται
τώρα οι αρμονίες ενηλικιώθηκαν,
έγιναν κραβγές.
Τον ποντικό τον γέννησε
μια ηλίθια εκδρομή
τον νανούρισαν δραστήριοι νεκροί
τον θρέψαν οι κανόνες.
Οι τακτοποιήσεις τελείωσαν
Δεν έχει άλλα μερεμέτια.
Σάπιο κρέας οι καθαρότητες....
Να, κάποιοι κοριτσίστικοι χοροί
Οργή.
Ετικέτες
Νικος Κυριακίδης,
ποιήματα,
ποιηση
Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012
Μέτρησα τα χρόνια μου...
Κείμενο από τον Mario de Andrade (Ποιητή,
συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
«Μέτρησα τα χρόνια μου και
συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει
έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε
μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν
παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες
συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί
κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι
παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με
μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις
όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους
καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να
υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο
τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων
που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για
το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ
για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου
μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με
ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό,
πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να
βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον
κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που
ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα
της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με
την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις
καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο
νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος
ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»
Ετικέτες
ποιηση,
τα ακριβά μου,
Mario de Andrade
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)