Κυριακή 21 Αυγούστου 2011
για αυτούς που μας αποχαιρέτισαν αυτόν τον Αυγουστο
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου.
Ενορχήστρωση: Σταύρος Ξαρχάκος.
Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού, «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ», 1982.
Βγήκε ο χάρος να ψαρέψει
με τ' αγκίστρι του ψυχές
και γυρεύει πληγωμένους
δυστυχείς και πονεμένους
μες στις φτωχογειτονιές
βγήκε ο χάρος για ψυχές.
Βρε κορμιά βασανισμένα
πιάστε απόψε τα στενά
να μας δει και μας ο χάρος
που της γης δίνουμε βάρος
να σωθούμ' απ' τον βραχνά
πιάστε απόψε τα στενά.
Με την μαύρη του σφεντόνα
στρίβει ο χάρος τη γωνιά
για πιαστείτε χέρι χέρι
να του στήσουμε καρτέρι
κι όποιον πάρει η σφεντονιά
στρίβει ο χάρος στη γωνιά.
Τρίτη 14 Ιουνίου 2011
tarantela
μικρό δείγμα αναμνήσεων και συγκινήσεων απο πρόσφατο ταξίδι στο Salento-θα ακολουθήσουν κι αλλα [φωτο και video]
Ετικέτες
τα ακριβά μου,
salento,
tarantela
Παρασκευή 20 Μαΐου 2011
δεν εκανα ταξίδια μακρινά
Μικρή Πατρίδα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα
που τα ’ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες στην πέτρα
τα χρόνια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα
που τα ’ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες στην πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν, νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν, νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα, σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα, σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει
[Παρασκευάς Καρασούλος]
Ετικέτες
Παρασκευάς Καρασούλος/Μικρή Πατρίδα
Πέμπτη 12 Μαΐου 2011
Ηρθε ο καιρός-ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
Εσείς που βάλατε την έγνοια προσκεφάλι κι είχατε στρώμα της ζωής την ερημιά Εσείς που χρόνια δεν σηκώσατε κεφάλι και καλοσύνη δεν σας άγγιξε καμιά Ηρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός πάνω στου κόσμου την πληγή ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός να ξαναχτίσετε την γη. Εσείς αδέρφια που ποτέ δεν βγάλατε άχνα κι ούτε ξημέρωσε στην πόρτα σας γιορτή εσείς που η πίκρα σας πλημμύρισε τα σπλάχνα κι όλοι σάς βλέπανε σαν άγραφο χαρτί. |
Ετικέτες
2Νικος Γκάτσος/Ηρθε ο καιρός
Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
Για να σε συναντήσω
"Ο ουρανός"
Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν᾿ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι.
Μανόλης Αναγνωστάκης
αφιερωμένο
Ετικέτες
αγαπες διαρκειας
Κυριακή 8 Μαΐου 2011
Σάββατο 7 Μαΐου 2011
Η πληγωμένη Ανοιξη
Η πληγωμένη Άνοιξη
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα συνάζει στάλα-στάλα το αίμα απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα σύννεφο κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα ξίφος το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα το ξίφος θα θερίζει το κορμί της Μίλτος Σαχτούρης |
Ετικέτες
Μίλτος Σαχτούρης/πληγωμένη Ανοιξη
Σάββατο 30 Απριλίου 2011
Παράξενη Πρωτομαγιά
"ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ"
Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς
Σύνθεση: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πάτρας
Διεύθυνση Ορχήστρας: Θανάσης Τσιπινάκης
17 -- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ -- 2007
Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών
Παράξενη Πρωτομαγιά
Ετικέτες
Πρωτομαγιά/Μητσιάς
Τετάρτη 20 Απριλίου 2011
εχω να λάβω γράμμα σου-ο επιστολικός λόγος
...Για τον επιστολικό λόγο λοιπόν ο λόγος, ή αλλιώς τον λόγο της απουσίας, τον λόγο που αρθρώνεται στη συνθήκη της απουσίας του Άλλου, εκεί που ομιλών γίνεται γράφων και επωφελείται του δικαιώματος -αλλά και του ρίσκου, της απρόσκοπτης συγκρότησης του επιχειρήματος και της στάσης του. Απρόσκοπτης από τις όποιες -συνειδητές ή όχι, λεκτικές ή μη, διφορούμενες ή κατά το δυνατόν ξεκάθαρες- παρεμβολές της παρουσίας. Ο ομιλών και ο παριστάμενος Άλλος, σπανίως αν όχι ποτέ, είναι σε θέση να εκφέρουν λόγο εντελώς δικό, ανεπηρέαστο από τα σήματα ρητά ή άρρητα της παρουσίας, από τις συνιστώσες της μεταξύ τους σχέσης, τις συνθήκες και διαθέσεις της εκάστοτε συνάντησής τους, τελικά από τα τερτίπια μιας ανερμάτιστης και τυφλής τυχαιότητας, τη ρευστότητα ενός καταιγιστικού παρόντος. Έτσι ο επιστολικός λόγος διατηρεί μια εκτός τόπου και χρόνου, προνομιακή ελευθερία, γίνεται ένας χώρος όπου ο ομιλών γίνεται γράφων και συνομιλεί πια με τον εσωτερικευμένο Άλλο, έναν Άλλο, αληθινό ή πλασματικό, τι περισσότερο , τι λιγότερο, λίγο ίσως να ενδιαφέρει, γιατί είναι πάντως ένας Άλλος απέναντι στον οποίο είναι επιτέλους σε θέση ο γράφων να αρθρώσει την εσωτερική, εντελώς δική φωνή. Επιτέλους ο χώρος όπου η διατύπωση φλερτάρει με την ολοκλήρωσή της, επιτέλους ο χώρος όπου ο ομιλών γράφει… |
Κυριακή 17 Απριλίου 2011
κι εσύ οταν λείπεις σε ταξίδι ,στεγνώνει μέσα μου ο καημός
Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια, δυο λόγια που μου είχαν πει, γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι σε κάποια ανύποπτη στιγμή. Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδι στεγνώνει μέσα μου ο καημός, σαν τη φωτιά μου καίει την πέτρα κι όμως δε γίνεται καπνός. Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια, με σφράγισε για μια ζωή, κλείνεις τα σπίτια, κλείνεις δρόμους, όμως δεν κλείνεις την πληγή. |
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
Μίλα μου για την Ανοιξη
Κόκκινο τριαντάφυλλο
Είσαι μες στην καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου
Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
άλλον τον κάνεις ν' αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει
Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δεν μας λυπάσαι
Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις
Είσαι μες στην καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου
Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
άλλον τον κάνεις ν' αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει
Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δεν μας λυπάσαι
Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις
Κι όταν θα φύγεις τίποτα
Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα
άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα
Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα
άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
αγάπες διαρκείας
Να 'ναι χειμώνας. Κυριακή μεσημέρι
εσύ να μ' αγαπάς κι έξω να βρέχει
να βγάζουν οι σταγόνες μουσική
κι ένα ποτάμι μέσα μας να τρέχει
Κι εγώ να λιώνω σαν τ' αλάτι στο νερό
να σπάω σαν τον βράχο μες στο κύμα
να θέλω να σε πιω κι ας μην μπορώ
να σταματήσω τώρα τον καιρό
να λιώνω σαν τ' αλάτι στο νερό
γιατί το να σ' αγγίξω θα 'ναι κρίμα
Να 'ναι χειμώνας. Κυριακή στον Πειραιά
και να σου λέω παραμύθια για καράβια
να λέω ψέμματα πως φεύγω μακριά
χωρίς να αφήσω πίσω μου σημάδια
Ετικέτες
αγαπες διαρκειας,
Β.Δημητρίου,
Γ.Κακουλίδης
Κυριακή 10 Απριλίου 2011
Παρασκευή 1 Απριλίου 2011
προσοχή εύθραστον
Απο μια τόση δα
μικρή κλωστίτσα
πώς θα δεις
τον ήλιο το πρωί
Τη φωτογραφία
πανω στο κομοδίνο
τα φύλλα της ελιάς
απέναντι απο το παράθυρο
Μοιάζει αδύναμη
λιανή οπως ειναι,
ασήμαντη
Αλλά κρατάει
τόνους δακρύων
ογκους αναμνήσεων
και του τώρα το φορτίο
γερά,με ανάλγητο πείσμα
σαρκάζοντας πολλες φορές
αφού γνωρίζει καλά
τη ματαιότητα του να κρατιέσαι
απο μια τόση δα κλωστίτσα.
Ετικέτες
ποιηματα/pentanostimi
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
απο την Πολυδούρη στο Μιρό και στην Αλκηστι
Πολυδούρη Μαρία.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες.
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
με τη βροχή, τα χιόνια.
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με της ψυχής το βλέμμα
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί δισταχτικά, σαν να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
μια αγάπη πλέρια.
Μόνο γιατί δισταχτικά, σαν να με φώναξες.
Μόνο γιατί σε σένα άρεσε
γι' αυτό έμεινε ωραίο το πέρασμά σου
σαν να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σαν να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σένα άρεσε....
Μόνο γιατί εσύ μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
εμένα η ζωή επληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Ετικέτες
τα ακριβά μου
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011
ονειρευόμουν πως αυτός με μαγικό τρόπο.......
Ονειρευόμουν οτι δεν θα συμβιβαζόμουν
Ονειρευόμουν πως αυτός με μαγικό τρόποεκανε ολους τους φόβους μου να χαθούν
Ονειρευόμουν τόσα πολλά
αλλά απο τη στιγμή που σε γνώρισα
σταμάτησα αμέσως τα όνειρα
γιατι
ολα τους πραγματοποιήθηκαν
Ετικέτες
έρως,
τα λογια σου τα μαγικά/Τσιτσάνης
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
ασκήσεις αυτογνωσίας
**********
Ερήμην
Σημειώθηκε χθες διόγκωση της ματαιότητας. Αυτό, φυσικά,
κανείς δεν το αντιλήφθηκε.
Κανείς απ' τους ελάχιστους «πλησίον μου».
Μονάχα εγώ
που όρθια μπρος στο μεσίστιο μέλλον μου
σε μια στάση ανήμπορη αλλά κόσμια,
άφησα να διαφύγει από το χώρο μου
ένα ολόκληρο απόγευμα,
σε μια ρευστότητα αθεράπευτη,
γνωστή,
αλλ' επιδεινωμένη.
Κική Δημουλά
(«Ερήμην», από τη συλλογή «Ερήμην»]
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
Λένε πως σαν κανείς πεθαίνει,κρυφά χαμογελά ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ
ΛΕΝΕ
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Λένε πως αν κανείς γεννιέται,
κλαίει γιατί πονά, κλαίει γιατί στη ζωή
τυραννιέται όποιος ξαναγυρνά.
Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ.
Λένε πως αν κανείς πεθαίνει
κρυφά χαμογελά, κάτι θα βλέπει,
κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά.
Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ.
Σάββατο 12 Μαρτίου 2011
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
Η ζωή θα σου πεί
Αρχίζω απ' το τέλος ρόδο μου, αυγή μου
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.
Σου μάζεψα λουλούδια στο καταχείμωνο,
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.
Ένα παιδί μου τα 'μαθε τα λόγια, τον σκοπό,
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.
Κι αρχίζω απ' το τέλος ρόδο μου, αυγή μου
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Γυναίκα
[Νίκος Καββαδίας]
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβεονο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μάς μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μάς πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Το τείχος περπατήσαμε μαζί με Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.
Πέτρα θα τού 'ριξα και δεν με θέλει το ποτάμι.
Τι σού 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ώς να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
Ινδικός Ωκεανός 1951
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβεονο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μάς μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μάς πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Το τείχος περπατήσαμε μαζί με Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.
Πέτρα θα τού 'ριξα και δεν με θέλει το ποτάμι.
Τι σού 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ώς να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
Ινδικός Ωκεανός 1951
Ετικέτες
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ/ΓΥΝΑΙΚΑ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)