...Για τον επιστολικό λόγο λοιπόν ο λόγος, ή αλλιώς τον λόγο της απουσίας, τον λόγο που αρθρώνεται στη συνθήκη της απουσίας του Άλλου, εκεί που ομιλών γίνεται γράφων και επωφελείται του δικαιώματος -αλλά και του ρίσκου, της απρόσκοπτης συγκρότησης του επιχειρήματος και της στάσης του. Απρόσκοπτης από τις όποιες -συνειδητές ή όχι, λεκτικές ή μη, διφορούμενες ή κατά το δυνατόν ξεκάθαρες- παρεμβολές της παρουσίας. Ο ομιλών και ο παριστάμενος Άλλος, σπανίως αν όχι ποτέ, είναι σε θέση να εκφέρουν λόγο εντελώς δικό, ανεπηρέαστο από τα σήματα ρητά ή άρρητα της παρουσίας, από τις συνιστώσες της μεταξύ τους σχέσης, τις συνθήκες και διαθέσεις της εκάστοτε συνάντησής τους, τελικά από τα τερτίπια μιας ανερμάτιστης και τυφλής τυχαιότητας, τη ρευστότητα ενός καταιγιστικού παρόντος. Έτσι ο επιστολικός λόγος διατηρεί μια εκτός τόπου και χρόνου, προνομιακή ελευθερία, γίνεται ένας χώρος όπου ο ομιλών γίνεται γράφων και συνομιλεί πια με τον εσωτερικευμένο Άλλο, έναν Άλλο, αληθινό ή πλασματικό, τι περισσότερο , τι λιγότερο, λίγο ίσως να ενδιαφέρει, γιατί είναι πάντως ένας Άλλος απέναντι στον οποίο είναι επιτέλους σε θέση ο γράφων να αρθρώσει την εσωτερική, εντελώς δική φωνή. Επιτέλους ο χώρος όπου η διατύπωση φλερτάρει με την ολοκλήρωσή της, επιτέλους ο χώρος όπου ο ομιλών γράφει… |
