Αλλά ακόμη κι αν τις ωρες και τις στιγμές δεν τις μετράς γυρνάς ξαφνικά το κεφάλι και μονολογείς,μα καλά πότε νύχτωσε κιόλας,δεν πάει ωρα που ξημέρωσε.Ο καιρός.Ο χρόνος.Αξεδιάλυτα μυστήρια.Πάει καιρός αλλά δεν μου φαίνεται.Πόσος χρόνος για να...,τσάμπα το μέτρημα.
Στο δρόμο σαν νομοτέλεια η κυκλοφορια σταθερή,μονότονη,παντοτινή.Βιαστικά περνάς στο πεζοδρόμιο ενω διέρχεται μηχανάκι γκαζωμένο,παρα τρίχα να σ'αγγίξει.Ε,και?Πόση ωρα πέρασε μεχρι το πεζοδρόμιο.Εχει σημασία?Καμμια αφού δεν εγινε ΚΑΤΙ.
Λέξεις σφηνώνονται και συνωθούνται στο στενό πλαίσιο του κρανίου η κάπου αλλού?Το θέμα ειναι άλλο.Ειναι βιαστικές,σχεδόν ξεφωνίζουν να βγούν στον αέρα.Λέξεις και μονο λέξεις?
Ζούν και υποφέρουν κατα απο τη σκιά του χρόνου,με το φόβο της αφωνίας να τις κατατρώγει.Πώς βλέπεις ενα ονειρο και μιλας αλλά κανείς δε σε ακούει γιατί απλούστατα δε μιλάς,να κάπως ετσι ειναι.
Ασφυκτικο το μαρκάρισμα,αδιανόητο το πείσμα τους.
Χρόνο δεν εχω για ΣΑΣ.Η ο χρόνος σοφά η μη,εφραξε τους διαύλους διαφυγής σας.Καθήστε εκει που καθεστε.Μαζέψτε κι άλλη ύλη.Εχετε υπονομή,εχουμε χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου