εγω δεν εχω ουδε μια ασπρη τριχα στην ψυχή μου

τρεις μερες ,οι συγκλονιστικοτερες της ζωής μου
15,16,17,νοεμβρη 1973- με την αναταση,την εξαψη της νιοτης και των ονειρων
με το ''μαζι'',με το ''ολοι'',το πεισμα και την αποφαση
θα μεινουμε εδω,ο,τι κι αν κανετε,ο,τι κι αν μας κανετε, εμεις πηραμε αποφαση
για εφοδο στον ουρανο,με το Μαγιακόφσκι συντροφιά
'' Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης. ''

ημουν με φιλους,συμφοιτητες,συντρόφους ,ενα πολυβουο μελισσι ,κι εναν κοσμο απ΄΄εξω απο τα καγκελα του ιδρύματος να ακουμπαει την ψυχή του και τις ελπιδες του,προσφεροντας χρηματα και τροφιμα [στα χερια μου εδωσαν ενα ματσο χιλιαρικα που τα πηγα στη συντονιστική]δεν θυμαμαι προσωπο, μου ταδωσε βιαστικά και με λαχτάρα λεγοντας μπραβο
υστερα η ασφυξια των δακρυγόνων,το εφιαλτικο τριξιμο της Πορτας,το τανκ,ο αλλαλαγμος,το σκορπισμα,το ποδοβολητο,η αντάρα,οι κλουβες,οι στρατιωτες με τα οπλα προτεταμενα,η ασφαλεια,το ξυλο,οι βρισιές,η παρανομια,οι φυλακες.Νιωθω ευτυχής που εζησα αυτες τις τρεις ημέρες με ολο το μεγαλειο τους,με φοβο,με παθος,με ελπιδα ,με συνειδητο το ΕΜΕΙΣ πανω απο το εγω.Ναι ,ξεραμε οι περισσότεροι οτι μπορει να γινει γης μαδιάμ και μειναμε,παρόλα αυτα.Κι αυτο ειναι εσαει μεσα μου ,μια κρυφη περηφάνεια.
Θυμαμαι μια φιλη απο την επαρχια της οποιας η μητερα την προετρεπε ''να μην μπλεξει''με οργανωσεις κατα της χούντας,μετα τα γεγονοτα της τηλεφωνησε με αγωνια και τη ρωτησε ησουν κι εσυ μεσα;΄κι οταν ελαβε θετικη απαντηση της ειπε ,''μπραβο παιδι μου,μεσα μου ,παρα το φοβο μου μην παθεις τιποτα,ηθελα να εισαι κι εσυ μαζι με αυτα τα παιδια''
θυμαμαι τη γευση των δακρυγόνων,τα ασσος φιλτρο,τον Θαναση,τον Τάσο,την Αγγελική[που ''εφυγε'' προωρα]τα παιδια του συλλογου Αρκάδων φοιτητων,της Παντείου,την Ιωάννα,το Γιάννη....
τη μανα μου που δεν την ειδοποιησε κανεις οτι με πιάσανε γωνια στουρναρη και κανιγγος,κι εψαχνε παντου μεχρι και το νεκροτομειο
το ξυλο στην κλουβα και τις λοιδωριες των αστυνομικων σε ενα παιδακι φαναρτζή ''φοιτητης κι εσυ ρε μαλακα''
τους κατακρεουργημενους απο το ξυλο που βλεπαμε απο το παραθυρακι του κελιου
τις απειλες του Κραβαριτη μετα ''να περιγραψω με μελανα χρωματα το Πολυτεχνειο'',τι δουλεια εχω εγω με αυτα,να βρω ενα καλο παιδι αξιωματικο και να παντρευτω
μ'αφησανε σε τρεις ημερες χωρις να τηρησω τις προτροπές...κι υστερα ....αλλα κόλπα ....μεχρι την πτωση της χουντας
..απο εκεινα τα χρόνια θυμαμαι και τα τραγουδια που εμαθα ακουγοντας τα για πρωτη φορα απο τους κρήτες,κυριως την Ιωάννα Καρυστιάνη,στις μαζωξεις σε ταβερνες μετα τις συνελευσεις ''αγρίμια κι αγριμάκια μου''