για αυτούς που μας αποχαιρέτισαν αυτόν τον Αυγουστο

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου.
Ενορχήστρωση: Σταύρος Ξαρχάκος.
Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού, «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ», 1982.

Βγήκε ο χάρος να ψαρέψει
με τ' αγκίστρι του ψυχές
και γυρεύει πληγωμένους
δυστυχείς και πονεμένους
μες στις φτωχογειτονιές
βγήκε ο χάρος για ψυχές.

Βρε κορμιά βασανισμένα
πιάστε απόψε τα στενά
να μας δει και μας ο χάρος
που της γης δίνουμε βάρος
να σωθούμ' απ' τον βραχνά
πιάστε απόψε τα στενά.

Με την μαύρη του σφεντόνα
στρίβει ο χάρος τη γωνιά
για πιαστείτε χέρι χέρι
να του στήσουμε καρτέρι
κι όποιον πάρει η σφεντονιά
στρίβει ο χάρος στη γωνιά.

tarantela

 μικρό δείγμα αναμνήσεων και συγκινήσεων απο πρόσφατο ταξίδι στο Salento-θα ακολουθήσουν κι αλλα [φωτο και video]

δεν εκανα ταξίδια μακρινά

 

Μικρή Πατρίδα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα
που τα ’ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες στην πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν, νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα, σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει

[Παρασκευάς Καρασούλος]

Ηρθε ο καιρός-ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Εσείς που βάλατε την έγνοια προσκεφάλι κι είχατε στρώμα της ζωής την ερημιά Εσείς που χρόνια δεν σηκώσατε κεφάλι και καλοσύνη δεν σας άγγιξε καμιά Ηρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός πάνω στου κόσμου την πληγή ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός να ξαναχτίσετε την γη. Εσείς αδέρφια που ποτέ δεν βγάλατε άχνα κι ούτε ξημέρωσε στην πόρτα σας γιορτή εσείς που η πίκρα σας πλημμύρισε τα σπλάχνα κι όλοι σάς βλέπανε σαν άγραφο χαρτί.

Για να σε συναντήσω

"Ο ουρανός"

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου

Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου

Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος

Ν᾿ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα

Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει

Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα

Να τα συλλαβίσουμε μαζί

Να τα μετρήσουμε ένα-ένα

Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.

Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι.

Μανόλης Αναγνωστάκης

αφιερωμένο

γιατι οσο υπάρχει το παιδί,υπάρχει ελπίδα

Η πληγωμένη Ανοιξη

Η πληγωμένη Άνοιξη 

Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα συνάζει στάλα-στάλα το αίμα απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα σύννεφο κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα ξίφος το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα το ξίφος θα θερίζει το κορμί της Μίλτος Σαχτούρης

Παράξενη Πρωτομαγιά

"ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ"

Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς

Σύνθεση: Μάνος Χατζιδάκις

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πάτρας

Διεύθυνση Ορχήστρας: Θανάσης Τσιπινάκης

17 -- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ -- 2007

Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών

Παράξενη Πρωτομαγιά

εχω να λάβω γράμμα σου-ο επιστολικός λόγος

...Για τον επιστολικό λόγο λοιπόν ο λόγος, ή αλλιώς τον λόγο της απουσίας, τον λόγο που αρθρώνεται στη συνθήκη της απουσίας του Άλλου, εκεί που ομιλών γίνεται γράφων και επωφελείται του δικαιώματος -αλλά και του ρίσκου, της απρόσκοπτης συγκρότησης του επιχειρήματος και της στάσης του.  Απρόσκοπτης από τις όποιες -συνειδητές ή όχι, λεκτικές ή μη, διφορούμενες ή κατά το δυνατόν ξεκάθαρες- παρεμβολές της παρουσίας. Ο ομιλών και ο παριστάμενος Άλλος, σπανίως αν όχι ποτέ, είναι σε θέση να εκφέρουν λόγο εντελώς δικό, ανεπηρέαστο από τα σήματα ρητά ή άρρητα της παρουσίας, από τις συνιστώσες της μεταξύ τους σχέσης, τις συνθήκες και διαθέσεις της εκάστοτε  συνάντησής τους, τελικά από τα τερτίπια μιας ανερμάτιστης και τυφλής τυχαιότητας, τη ρευστότητα ενός καταιγιστικού παρόντος. Έτσι ο επιστολικός λόγος διατηρεί μια εκτός τόπου και χρόνου, προνομιακή ελευθερία, γίνεται ένας χώρος όπου ο ομιλών γίνεται γράφων και συνομιλεί πια με τον εσωτερικευμένο Άλλο, έναν Άλλο, αληθινό ή πλασματικό, τι περισσότερο , τι λιγότερο, λίγο ίσως να ενδιαφέρει, γιατί είναι πάντως ένας Άλλος απέναντι στον οποίο είναι επιτέλους σε θέση ο γράφων να αρθρώσει την εσωτερική, εντελώς δική φωνή.  Επιτέλους ο χώρος όπου η διατύπωση φλερτάρει με την ολοκλήρωσή της, επιτέλους ο χώρος όπου ο ομιλών γράφει… http://nellivou.wordpress.com/

κι εσύ οταν λείπεις σε ταξίδι ,στεγνώνει μέσα μου ο καημός

Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια, δυο λόγια που μου είχαν πει, γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι σε κάποια ανύποπτη στιγμή. Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδι στεγνώνει μέσα μου ο καημός, σαν τη φωτιά μου καίει την πέτρα κι όμως δε γίνεται καπνός. Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια, με σφράγισε για μια ζωή, κλείνεις τα σπίτια, κλείνεις δρόμους, όμως δεν κλείνεις την πληγή.

Μίλα μου για την Ανοιξη

Κόκκινο τριαντάφυλλο
Είσαι μες στην καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου

Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
άλλον τον κάνεις ν' αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει

Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δεν μας λυπάσαι

Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις

Κι όταν θα φύγεις τίποτα
Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα
άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα

αγάπες διαρκείας

Να 'ναι χειμώνας. Κυριακή μεσημέρι

εσύ να μ' αγαπάς κι έξω να βρέχει

να βγάζουν οι σταγόνες μουσική

κι ένα ποτάμι μέσα μας να τρέχει

Κι εγώ να λιώνω σαν τ' αλάτι στο νερό

να σπάω σαν τον βράχο μες στο κύμα

να θέλω να σε πιω κι ας μην μπορώ

να σταματήσω τώρα τον καιρό

να λιώνω σαν τ' αλάτι στο νερό

γιατί το να σ' αγγίξω θα 'ναι κρίμα

Να 'ναι χειμώνας. Κυριακή στον Πειραιά

και να σου λέω παραμύθια για καράβια

να λέω ψέμματα πως φεύγω μακριά

χωρίς να αφήσω πίσω μου σημάδια

ο,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ

 Τσιτσάνης με εναν άλλο τρόπο

προσοχή εύθραστον

Απο μια τόση δα

μικρή κλωστίτσα

εξαρτάται

πώς θα δεις

τον ήλιο το πρωί

Τη φωτογραφία

πανω στο κομοδίνο

τα φύλλα της ελιάς

απέναντι απο το παράθυρο

Μοιάζει αδύναμη

λιανή οπως ειναι,

ασήμαντη

Αλλά κρατάει

τόνους δακρύων

ογκους αναμνήσεων

και του τώρα το φορτίο

γερά,με ανάλγητο πείσμα

σαρκάζοντας πολλες φορές

αφού γνωρίζει καλά

τη ματαιότητα του να κρατιέσαι

απο μια τόση δα κλωστίτσα.

απο την Πολυδούρη στο Μιρό και στην Αλκηστι

Πολυδούρη  Μαρία.

Μόνο  γιατί  μ' αγάπησες.

Δεν  τραγουδώ  παρά  γιατί  μ' αγάπησες

στα  περασμένα  χρόνια.

Σε  ήλιο, σε  καλοκαιριού  προμάντεμα

με  τη  βροχή, τα  χιόνια.

Δεν  τραγουδώ  παρά  γιατί  μ' αγάπησες.

Μόνο  γιατί  με  κράτησες  στα  χέρια  σου

μια  νύχτα  και  με  φίλησες  στο  στόμα

μόνο  γι' αυτό  είμαι  σαν  κρίνο  ολάνοιχτο

κι  έχω  ένα  ρίγος  στην  ψυχή  μου  ακόμα.

Μόνο  γιατί  με  κράτησες  στα  χέρια  σου.

Μόνο  γιατί  τα  μάτια  σου  με  κοίταξαν

με  της  ψυχής  το  βλέμμα

περήφανα  στολίστηκα  το  υπέρτατο

της  ύπαρξης  μου  στέμμα.

Μόνο  γιατί  τα  μάτια  σου  με  κοίταξαν.

Μόνο  γιατί  δισταχτικά, σαν  να  με  φώναξες

και  μου  άπλωσες  τα  χέρια

κι  είχες  μέσα  στα  μάτια  σου  το  θάμπωμα

μια  αγάπη  πλέρια.

Μόνο  γιατί  δισταχτικά, σαν  να  με  φώναξες.

Μόνο  γιατί  σε  σένα  άρεσε

γι' αυτό  έμεινε  ωραίο  το  πέρασμά  σου

σαν  να  μ' ακολουθούσες  όπου  πήγαινα

σαν  να  περνούσες  κάπου  εκεί  σιμά  μου.

Μόνο  γιατί  σε  σένα  άρεσε....

Μόνο  γιατί  εσύ  μ' αγάπησες  γεννήθηκα

γι' αυτό  η  ζωή  μου  εδόθη

στην  άχαρη  ζωή  την  ανεκπλήρωτη

εμένα  η  ζωή  επληρώθη.

Μόνο  γιατί  μ' αγάπησες  γεννήθηκα.

ονειρευόμουν πως αυτός με μαγικό τρόπο.......

Ονειρευόμουν οτι δεν θα συμβιβαζόμουν

Ονειρευόμουν πως αυτός με μαγικό τρόπο

εκανε ολους τους φόβους μου να χαθούν

Ονειρευόμουν τόσα πολλά 

αλλά απο τη στιγμή που σε γνώρισα 

σταμάτησα αμέσως τα όνειρα 

γιατι

ολα τους πραγματοποιήθηκαν

DON'T LET ME BE MISUNDERSTOOD

O παλιός σκοπός

ασκήσεις αυτογνωσίας

**********

Ερήμην

Σημειώθηκε χθες διόγκωση της ματαιότητας. Αυτό, φυσικά,

κανείς δεν το αντιλήφθηκε.

Κανείς απ' τους ελάχιστους «πλησίον μου».

Μονάχα εγώ

που όρθια μπρος στο μεσίστιο μέλλον μου

σε μια στάση ανήμπορη αλλά κόσμια,

άφησα να διαφύγει από το χώρο μου

ένα ολόκληρο απόγευμα,

σε μια ρευστότητα αθεράπευτη,

γνωστή,

αλλ' επιδεινωμένη.

Κική Δημουλά

(«Ερήμην», από τη συλλογή «Ερήμην»]

Λένε πως σαν κανείς πεθαίνει,κρυφά χαμογελά ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ

ΛΕΝΕ 
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Λένε πως αν κανείς γεννιέται,
κλαίει γιατί πονά, κλαίει γιατί στη ζωή 
τυραννιέται όποιος ξαναγυρνά. 

Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί 
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ. 

Λένε πως αν κανείς πεθαίνει 
κρυφά χαμογελά, κάτι θα βλέπει, 
κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά. 

Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί 
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ. 

στα είπα ολα

ΟΛΑ;΄

Η ζωή θα σου πεί

Αρχίζω απ' το τέλος ρόδο μου, αυγή μου
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Σου μάζεψα λουλούδια στο καταχείμωνο,
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Ένα παιδί μου τα 'μαθε τα λόγια, τον σκοπό,
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Κι αρχίζω απ' το τέλος ρόδο μου, αυγή μου
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Γυναίκα

[Νίκος Καββαδίας]

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβεονο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μάς μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μάς πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί με Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα τού 'ριξα και δεν με θέλει το ποτάμι.
Τι σού 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ώς να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951