ΛΕΝΕ
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Λένε πως αν κανείς γεννιέται,
κλαίει γιατί πονά, κλαίει γιατί στη ζωή
τυραννιέται όποιος ξαναγυρνά.
Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ.
Λένε πως αν κανείς πεθαίνει
κρυφά χαμογελά, κάτι θα βλέπει,
κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά.
Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ.
[Νίκος Καββαδίας] Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία. Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα. Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία. Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα. Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου. Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει. Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου, για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει. Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι. Την τάβλα πάρε, τζόβεονο, να ξαναπάμε αρόδο. Ποιος σκύλας γιος μάς μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι, που γέροι και μικρά παιδιά μάς πήραν στο κορόιδο; Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι. Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα. Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα. Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει. Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες. Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες. Το τείχος περπατήσαμε μαζί με Σινικό. Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν. Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα. Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί. Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι. Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί μες στου Giorgione το αργαστήρι. Πέτρα θα τού 'ριξα και δεν με θέλει το ποτάμι. Τι σού 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει. Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι. Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει. Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο. Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα. Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω ώς να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα. Ινδικός Ωκεανός 1951
Κάτι στον έρωτα μένει κρυφό Ίσως να είναι της μοίρας γραφτό Ή μήπως πάλι εκεί που κοιτώ, φταίω εγώ
Ζωή μου ποιος να 'χει το φταίξιμο αυτό και πόνο δεν νιώθω να ξέρω πώς ζω Μια κόντρα δεν είχα για την μοναξιά για φίλη την πήρα πριν χρόνια αγκαλιά
Δρόμος η αγάπη χωρίς τελειωμό Ίσως να φεύγει ή ν' αρχίζει από εδώ ή μήπως ψάχνω για να αγαπηθώ Σε ό,τι μισώ -------------------------------------------------------------------------------------*************--------------------------------------------------------
''Δεν υπολογίζεται η Ποίηση απο την κρατική εξουσία,ειναι πολυτελής υπόθεση η ποίηση που ηεξουσία θα ήθελε να μην υπάρχει.Μισεί τους ποιητές γιατί η ποίηση ειναι η κορύφωση της Αληθειας μέσα στη ζωή,και η αλήθεια δεν ευνοεί ποτέ την εξουσία''[Νικος Καρούζος]
Νικος Καρούζος.Ποιητης που εζησε για την Ποίηση.Απο κομμουνιστή δάσκαλο πατέρα και με ορθοδοξες παραδόσεις μητέρα,αφομοίωσε και ταίριαξε τις αντιθέσεις των καταβολών του δημιουργώντας το δικο του σύμπαν.Ανάλωσε τη ζωή του στις λέξεις εχοντας συνείδηση οτι η γνήσια δημιουργία συνεπάγεται φθορά.΄΄Η δική μου Ελλάδα,ειναι η Ελλάδα της θαυματουργής γλώσσας''
Παπαδιαμάντης και Ηράκλειτος,Απολλινέρ και Καρυωτάκης ,Ρεμπώ και Σολωμός ,Καβάφης,Μπωντλέρ ,οι πρόγονοι του.
Νικος Καρούζος,ο συχνά αναφερόμενος ως περιθωριακός,μποέμ,μελαγχολικός .Οσοι τον γνώρισαν μιλουν για εναν ''επαναστάτη που δεν εμπαινε σε καλούπια,ενας αιρετικός,που πίστεψε ομως στην μεγαλη συμβολή του Μαρξ στις επαναστάσεις του 20ου αιώνα.Επονίτης στην Ακροναυπλία,μετα στη Μακρόνησο,την Ικαρία [Σάββας Μιχαήλ].
Απεχθανόταν την προσκόληση στα υλικά αγαθά,δεν ειχε ποτέ του τίποτα,λεφτά η καριέρα.Και ειχε τα πάντα,καθώς απο το υπόγειό του εξέπεμπε φώς.Ειμαι υλιστής έλεγε,οχι υλοφρων.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ενα αφιέρωμα της εκπομπη ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ της ΕΤ 1 μετα το θάνατο του ποιητή.Μιλουν για αυτον οσοι τον γνώρισαν απο κοντά
Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος. Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα σωριασμένα αιφνίδια στο χθες. Φοβερή ασυνέχεια: ο πλούτος μου είναι το στήθος μου. Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα και ταξιδεύω σίγουρος, όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.
