Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

επ-αν-α-λήψεις



...αμέσως μετά, στριφογύρισε στην πολυθρόνα χωρίς να κοιτάζει πουθενά
πήρε με ήρεμες κινήσεις το φλυτζανάκι με τον καφέ ,ήπιε μια γουλιά, ξαναστριφογύρισε στην πολυθρόνα χωρίς να κοιτάζει πουθενά
εψαξε τα γυαλια, το πεταμένο βιβλίο, το πήρε στα χέρια του και προσποιήθηκε πως διαβάζει ,μια συνήθης απόπειρα φυγής χωρίς αποτέλεσμα

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Η νύχτα με συμφέρει



Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει

Νίκος Καρούζος

Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει.

Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα

διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα

συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη

τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει·

ἐξαίρει τὴν ὄσφρηση μὰ προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

This magic moment- Lou Reed





This magic moment
So different and so new
Was like any other
Until I met you
And then it happened
It took me by suprise
I knew that you felt it too
I could see it by the look in your eyes

Sweeter than wine
Softer than a summer's night
Everything I want, I have
Whenever I hold you tight

This magic moment,
While your lips are close to mine,
Will last forever,
Forever, 'til the end of time

So why won't you dance with me?
Why won't you dance with me?

This magic moment
So different and so new
Was like any other
Until I met you

And then it happened
It took me by suprise
I knew that you felt it too
I could see it by the look in your eyes

Sweeter than wine
Softer than a summer's night
Everything I want, I have
Whenever I hold you tight

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Μέτρησα τα χρόνια μου...




Κείμενο από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Με τα λόγια του Φερνάντο Πεσσόα






[Ο Φερνάντο Πεσσόα (Fernando António Nogueira de Seabra Pessoa) (1888 - 1935) ήταν Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας.]
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
΄Είναι η εξομολόγηση μου, κι αν δε λέω τίποτα, είναι που δεν έχω τίποτα να πω. Τι μπορεί δηλαδή να εξομολογηθεί κανείς που να αξίζει τον κόπο ή που να είναι χρήσιμο; Αυτό που μας έχει συμβεί, είτε συνέβη σ' όλον τον κόσμο είτε μόνο σ' εμάς. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχουμε τίποτα το καινούριο να πούμε, στη δεύτερη κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει΄.

Εγώ, τη μέρα, είμαι ένα τίποτα και τη νύχτα είμαι εγώ
'Η συνείδηση της μη συνείδησης της ζωής είναι ο αρχαιότερος φόρος της διάνοιας'
Ειμαι ένας άνθρωπος ανίκανος για δράση, αμήχανος μπροστά σε κάθε πρωτοβουλία ή κίνηση, αδέξιος στις κουβέντες μου με τους άλλους'
'Η πραγματικότητα με αναστατώνει. Τα λόγια των άλλων με βυθίζουν σ' ένα τεράστιο άγχος'
'Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.'
'Πίστη δεν αποκτάς με το νου'
'Η ζωή για μένα είναι ένα πανδοχείο όπου πρέπει να σταθώ ότου έρθει η ταχυδρομική άμαξα για την άβυσσο. Δεν ξέρω που θα με πάει γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα να δω αυτό το πανδοχείο σαν μια φυλακή, γιατί είμαι υποχρεωμένος να περιμένω εκεί μέσα' θα μπορούσα και να το θεωρήσω σαν ένα χώρο ευχάριστης κοινωνικής συναναστροφής γιατί εκεί συναντιέμαι με άλλους ανθρώπους'

'Η πρόστυχή μου ύπαρξη υποκρίνεται μπρος στη ζωή'
΄Δεν παραπονιέμαι για τη φρίκη της ζωής. Παραπονιέμαι για τη φρίκη της δικής μου ζωής.΄

Η λαμπρότητα ενός ωραίου ηλιοβασιλέματος, με καταθλίβει μ' όλη του την ομορφιά. Μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα πάντα λέω : πόσο ευχαριστημένος πρέπει να νιώθει ένας ευτιχισμένος άνθρωπος αντικρίζοντας αυτόν τον ήλιο

'Ότι είναι αγωνία το βλέπω. Κι ότι είναι χαρά δεν το νιώθω'
'Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δε το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια'

'Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας'
'Οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από την ασθένεια του να μην ξέρουν να πουν αυτό που βλέπουν ή αυτό που σκέφτονται'

'Πλήξη είναι, να σε βαραίνει η ανία του κόσμου, η στεναχώρια του να ζεις, η κούραση του να έχεις ζήσει. Η πλήξη είναι, στην ουσία, η σαρκική συνείδηση της εκτεταμένης κενότητας των πραγμάτων. Αυτός όμως που βρίσκεται στο έλεος της πλήξης είναι καταδικασμένος σ ένα κελί δίχως όρια'
Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις
'Απαλλαγείτε από το παιδαριώδες σφάλμα της αναζήτησης του νοήματος των πραγμάτων και των λέξεων. Τίποτα δεν έχει νόημα'
'Η ζωή μου φέρνει μια ακαθόριστη ναυτία κι η μετακίνηση μου την επιδεινώνει'
'Η μοναδική τραγωδία είναι η αδυναμία μας να συλλάβουμε τον εαυτό μας στην τραγικότητά του'

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

As Time Goes By



Τῆς ἀκριβὴς ρέμβης


[Γιώργος Σαραντάρης]


Ἀπὸ μία θύμηση περάστηκε ὁ ὕπνος
Ἀπὸ τὴν ἄνοιξη βγήκαμε στὸ καλοκαίρι,
Ἥρωες τῆς ἀκριβῆς ρέμβης,
Καὶ δὲν ἀπόρησε ὁ νοῦς μας
Δὲ σπάσαμε κέφι καὶ καρδιὲς
Ὅπως μυθέσκετο ἡ ψυχή μας·
Τεντωμένοι καθ᾿ ὅλη μας τὴν ὕπαρξη
Ἀκούσαμε νὰ πέφτει ἡ ἀνατριχίλα
Τοῦ χρόνου,
Δὲν εἴδαμε παρὰ τὴν Πλάση μοναχὴ
Νὰ βόσκει τὴν ὄμορφη γοητεία της
Στὴν ἅπλα ποὺ τῆς δώρησε ὁ Θεὸς
Ξεφάντωμα ἐξαίσιο


Δεν είσαι πουθενά



Στίχοι: Βάσω Αλαγιάννη
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης


Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Οποιος κοιμάται και δεν ακούσει



"Stand by Me" performed by musicians around the world 

Η αποκάλυψη
Θα ‘ρθει μιά μέρα της φωτιάς
κι η πόλη θα κοιμάται
και στα βαθιά σας όνειρα
γυμνοί θα περπατάτε
Θα ‘ρθει καιρός αγιάτρευτος
με τσόκαρα στα πόδια
και θα λαφιάση τα μωρά
τα δέντρα και τα βόδια
Όποιος κοιμάται
και δεν ακούσει
και δε μιλήσει
πικρούς αιώνες θα περιμένει
την άλλη κρίση
Θα ‘ρθει κρατώντας το σπαθί
το δίκοπο στο χέρι
και θα φωνάξει του φονιά
να ρίξει το μαχαίρι
θα΄ρθη ξανθός αρχάγγελος
απ΄την απάνω πόλη
να σπείρει δώδεκα φορές
το χέρσο περιβόλι
Όποιος κοιμάται
και δεν ακούσει
και δε μυρίσει
πικρούς αιώνες θα περιμένει
την άλλη κρίση

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

για αυτούς που μας αποχαιρέτισαν αυτόν τον Αυγουστο





Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου.
Ενορχήστρωση: Σταύρος Ξαρχάκος.

Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού, «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ», 1982.


Βγήκε ο χάρος να ψαρέψει
με τ' αγκίστρι του ψυχές
και γυρεύει πληγωμένους
δυστυχείς και πονεμένους
μες στις φτωχογειτονιές
βγήκε ο χάρος για ψυχές.

Βρε κορμιά βασανισμένα
πιάστε απόψε τα στενά
να μας δει και μας ο χάρος
που της γης δίνουμε βάρος
να σωθούμ' απ' τον βραχνά
πιάστε απόψε τα στενά.

Με την μαύρη του σφεντόνα
στρίβει ο χάρος τη γωνιά
για πιαστείτε χέρι χέρι
να του στήσουμε καρτέρι
κι όποιον πάρει η σφεντονιά
στρίβει ο χάρος στη γωνιά.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

tarantela

 μικρό δείγμα αναμνήσεων και συγκινήσεων απο πρόσφατο ταξίδι στο Salento-θα ακολουθήσουν κι αλλα [φωτο και video]

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

δεν εκανα ταξίδια μακρινά


 
Μικρή Πατρίδα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα
που τα ’ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες στην πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν, νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα, σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει

[Παρασκευάς Καρασούλος]

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Ηρθε ο καιρός-ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ






Εσείς που βάλατε την έγνοια προσκεφάλι
κι είχατε στρώμα της ζωής την ερημιά
Εσείς που χρόνια δεν σηκώσατε κεφάλι
και καλοσύνη δεν σας άγγιξε καμιά

Ηρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
πάνω στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε την γη.

Εσείς αδέρφια που ποτέ δεν βγάλατε άχνα
κι ούτε ξημέρωσε στην πόρτα σας γιορτή
εσείς που η πίκρα σας πλημμύρισε τα σπλάχνα
κι όλοι σάς βλέπανε σαν άγραφο χαρτί.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Για να σε συναντήσω



"Ο ουρανός"

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν᾿ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι.


Μανόλης Αναγνωστάκης

αφιερωμένο

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Η πληγωμένη Ανοιξη

Η πληγωμένη Άνοιξη 
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν
για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος
μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της

Μίλτος Σαχτούρης

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Παράξενη Πρωτομαγιά








"ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ"
Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς
Σύνθεση: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πάτρας
Διεύθυνση Ορχήστρας: Θανάσης Τσιπινάκης
17 -- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ -- 2007
Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών
Παράξενη Πρωτομαγιά


Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

εχω να λάβω γράμμα σου-ο επιστολικός λόγος






...Για τον επιστολικό λόγο λοιπόν ο λόγος, ή αλλιώς τον λόγο της απουσίας, τον λόγο που αρθρώνεται στη συνθήκη της απουσίας του Άλλου, εκεί που ομιλών γίνεται γράφων και επωφελείται του δικαιώματος -αλλά και του ρίσκου, της απρόσκοπτης συγκρότησης του επιχειρήματος και της στάσης του. 
Απρόσκοπτης από τις όποιες -συνειδητές ή όχι, λεκτικές ή μη, διφορούμενες ή κατά το δυνατόν ξεκάθαρες- παρεμβολές της παρουσίας. Ο ομιλών και ο παριστάμενος Άλλος, σπανίως αν όχι ποτέ, είναι σε θέση να εκφέρουν λόγο εντελώς δικό, ανεπηρέαστο από τα σήματα ρητά ή άρρητα της παρουσίας, από τις συνιστώσες της μεταξύ τους σχέσης, τις συνθήκες και διαθέσεις της εκάστοτε  συνάντησής τους, τελικά από τα τερτίπια μιας ανερμάτιστης και τυφλής τυχαιότητας, τη ρευστότητα ενός καταιγιστικού παρόντος.


Έτσι ο επιστολικός λόγος διατηρεί μια εκτός τόπου και χρόνου, προνομιακή ελευθερία, γίνεται ένας χώρος όπου ο ομιλών γίνεται γράφων και συνομιλεί πια με τον εσωτερικευμένο Άλλο, έναν Άλλο, αληθινό ή πλασματικό, τι περισσότερο , τι λιγότερο, λίγο ίσως να ενδιαφέρει, γιατί είναι πάντως ένας Άλλος απέναντι στον οποίο είναι επιτέλους σε θέση ο γράφων να αρθρώσει την εσωτερική, εντελώς δική φωνή. 
Επιτέλους ο χώρος όπου η διατύπωση φλερτάρει με την ολοκλήρωσή της, επιτέλους ο χώρος όπου ο ομιλών γράφει…

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

κι εσύ οταν λείπεις σε ταξίδι ,στεγνώνει μέσα μου ο καημός







Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
δυο λόγια που μου είχαν πει,
γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι
σε κάποια ανύποπτη στιγμή.

Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδι
στεγνώνει μέσα μου ο καημός,
σαν τη φωτιά μου καίει την πέτρα
κι όμως δε γίνεται καπνός.

Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
με σφράγισε για μια ζωή,
κλείνεις τα σπίτια, κλείνεις δρόμους,
όμως δεν κλείνεις την πληγή.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Μίλα μου για την Ανοιξη





Κόκκινο τριαντάφυλλο
Είσαι μες στην καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου

Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
άλλον τον κάνεις ν' αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει

Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δεν μας λυπάσαι

Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις

Κι όταν θα φύγεις τίποτα
Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα
άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

αγάπες διαρκείας




Να 'ναι χειμώνας. Κυριακή μεσημέρι
εσύ να μ' αγαπάς κι έξω να βρέχει
να βγάζουν οι σταγόνες μουσική
κι ένα ποτάμι μέσα μας να τρέχει


Κι εγώ να λιώνω σαν τ' αλάτι στο νερό
να σπάω σαν τον βράχο μες στο κύμα
να θέλω να σε πιω κι ας μην μπορώ
να σταματήσω τώρα τον καιρό
να λιώνω σαν τ' αλάτι στο νερό
γιατί το να σ' αγγίξω θα 'ναι κρίμα


Να 'ναι χειμώνας. Κυριακή στον Πειραιά
και να σου λέω παραμύθια για καράβια
να λέω ψέμματα πως φεύγω μακριά
χωρίς να αφήσω πίσω μου σημάδια

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

προσοχή εύθραστον



Απο μια τόση δα
μικρή κλωστίτσα
εξαρτάται
πώς θα δεις
τον ήλιο το πρωί
Τη φωτογραφία
πανω στο κομοδίνο
τα φύλλα της ελιάς
απέναντι απο το παράθυρο
Μοιάζει αδύναμη
λιανή οπως ειναι,
ασήμαντη
Αλλά κρατάει
τόνους δακρύων
ογκους αναμνήσεων
και του τώρα το φορτίο
γερά,με ανάλγητο πείσμα
σαρκάζοντας πολλες φορές
αφού γνωρίζει καλά
τη ματαιότητα του να κρατιέσαι
απο μια τόση δα κλωστίτσα.



Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

απο την Πολυδούρη στο Μιρό και στην Αλκηστι







Πολυδούρη  Μαρία.

Μόνο  γιατί  μ' αγάπησες.

Δεν  τραγουδώ  παρά  γιατί  μ' αγάπησες
στα  περασμένα  χρόνια.
Σε  ήλιο, σε  καλοκαιριού  προμάντεμα
με  τη  βροχή, τα  χιόνια.
Δεν  τραγουδώ  παρά  γιατί  μ' αγάπησες.

Μόνο  γιατί  με  κράτησες  στα  χέρια  σου
μια  νύχτα  και  με  φίλησες  στο  στόμα
μόνο  γι' αυτό  είμαι  σαν  κρίνο  ολάνοιχτο
κι  έχω  ένα  ρίγος  στην  ψυχή  μου  ακόμα.
Μόνο  γιατί  με  κράτησες  στα  χέρια  σου.

Μόνο  γιατί  τα  μάτια  σου  με  κοίταξαν
με  της  ψυχής  το  βλέμμα
περήφανα  στολίστηκα  το  υπέρτατο
της  ύπαρξης  μου  στέμμα.
Μόνο  γιατί  τα  μάτια  σου  με  κοίταξαν.

Μόνο  γιατί  δισταχτικά, σαν  να  με  φώναξες
και  μου  άπλωσες  τα  χέρια
κι  είχες  μέσα  στα  μάτια  σου  το  θάμπωμα
μια  αγάπη  πλέρια.
Μόνο  γιατί  δισταχτικά, σαν  να  με  φώναξες.

Μόνο  γιατί  σε  σένα  άρεσε
γι' αυτό  έμεινε  ωραίο  το  πέρασμά  σου
σαν  να  μ' ακολουθούσες  όπου  πήγαινα
σαν  να  περνούσες  κάπου  εκεί  σιμά  μου.
Μόνο  γιατί  σε  σένα  άρεσε....

Μόνο  γιατί  εσύ  μ' αγάπησες  γεννήθηκα
γι' αυτό  η  ζωή  μου  εδόθη
στην  άχαρη  ζωή  την  ανεκπλήρωτη
εμένα  η  ζωή  επληρώθη.
Μόνο  γιατί  μ' αγάπησες  γεννήθηκα.




Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ονειρευόμουν πως αυτός με μαγικό τρόπο.......

Ονειρευόμουν οτι δεν θα συμβιβαζόμουν
Ονειρευόμουν πως αυτός με μαγικό τρόπο
εκανε ολους τους φόβους μου να χαθούν
Ονειρευόμουν τόσα πολλά 
αλλά απο τη στιγμή που σε γνώρισα 
σταμάτησα αμέσως τα όνειρα 
γιατι
ολα τους πραγματοποιήθηκαν



Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

ασκήσεις αυτογνωσίας




**********

Ερήμην

Σημειώθηκε χθες διόγκωση της ματαιότητας. Αυτό, φυσικά,
κανείς δεν το αντιλήφθηκε.
Κανείς απ' τους ελάχιστους «πλησίον μου».
Μονάχα εγώ
που όρθια μπρος στο μεσίστιο μέλλον μου
σε μια στάση ανήμπορη αλλά κόσμια,
άφησα να διαφύγει από το χώρο μου
ένα ολόκληρο απόγευμα,
σε μια ρευστότητα αθεράπευτη,
γνωστή,
αλλ' επιδεινωμένη.



Κική Δημουλά
(«Ερήμην», από τη συλλογή «Ερήμην»]

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Λένε πως σαν κανείς πεθαίνει,κρυφά χαμογελά ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ







ΛΕΝΕ 
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Λένε πως αν κανείς γεννιέται,
κλαίει γιατί πονά, κλαίει γιατί στη ζωή 
τυραννιέται όποιος ξαναγυρνά. 

Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί 
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ. 

Λένε πως αν κανείς πεθαίνει 
κρυφά χαμογελά, κάτι θα βλέπει, 
κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά. 

Μα εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί 
γιατί είσαι η ίδια η μοίρα μου εσύ. 


Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η ζωή θα σου πεί






Αρχίζω απ' το τέλος ρόδο μου, αυγή μου
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Σου μάζεψα λουλούδια στο καταχείμωνο,
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Ένα παιδί μου τα 'μαθε τα λόγια, τον σκοπό,
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Κι αρχίζω απ' το τέλος ρόδο μου, αυγή μου
και τι θα πει ζωή,
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Γυναίκα







[Νίκος Καββαδίας]

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβεονο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μάς μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μάς πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί με Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα τού 'ριξα και δεν με θέλει το ποτάμι.
Τι σού 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ώς να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951