-αν εχεις τύχη εισαι εντός,
αν και,κι εδω σε κυνηγούν τα τείχη,
ή εντοιχίζεσαι απο μόνος σου
-με ελευθερη επιλογή
Μη διανοηθείς μόνο,να μου πεις ''ανεπαισθήτως''....
Τι θρίαμβος
του ανθρώπου
που ισχυρίζεται
''θεωρώ,πιστεύω ακράδαντα
πεποιθησή μου ειναι''.....
Κι εγω απλώς ,νομίζω.
Αρκούμαι σε αυτό.
Εξαιρούνται
η κοινωνική αδικία
κι η αγωνία για την ύπαρξη.
Οχι δεν ειναι εφιάλτης
που οταν ξυπνήσεις
θα χαθεί στον αέρα
Θα το πω οπως το αισθάνομαι
το κενό
σαν μια μεγάλη μαυρη τρύπα
με τους απεγνωσμένους
Μάτια σκοτεινά,μητε το ασπράδι φαινεται
στην απέναντι γωνία αρχισε
η απελπισία του απολυμένου
τα τείχη που γκρεμίστηκαν
τα τειχη που κτίστηκαν
τα τείχη που κτίζονται καθημερινά
βαριές πέτρες
στο λαιμό
απο το Βερολίνο στη Βαγδάτη
απο τα Καμίνια
στο Κολωνάκι
απο τον Εβρο
στον πάτο του Αιγαίου
Kοιμήσου εσύ γλυκά σε προστατεύει η μνήμη οσων θέλουν να στέκουν ορθιοι οι απλοί άνθρωποι που λένε πίνοντας το κρασί τους ''εξω απ΄αδικο'' Κι άλλοι σαν και σένα που θέλουν να τιμήσουν τη Ζωή που χλευάζουν την επιβίωση Που ζούν με βιάση, μα και σαν νάχουν ολη τη ζωή
μπροστά τους που επιμένουν να ονειρεύονται ψωμί και τριαντάφυλλα για όλους
Κοιμήσου εσύ
σε σκεπάζω απαλά να μην κρυώσεις,
παιδί μου,
Χαιδεύω τα αναστατωμένα σου μαλλιά
κοιτάζω τα αθώο σου βλέμμα
το μισο χαμόγελο
Κοιμήσου εσύ
στρατιές αγγέλων σ'ακολουθούν
πλέκουν στεφάνια απο μυρτιά
Εχει σκοτάδι εκεί εξω
μα ηλιο ζεστό στις καρδιές των φίλων σου
να σε συντροφεύει πάντα
Ηδη υψωθηκαν στα ουράνια οι χαρταετοί τους
με γράμματα χρυσά, Αλέξανδρε ζεις,εσύ μας οδηγείς
Κι ενας χαρταετός με της μάνας σου τα δάκρυα πλεγμένος
στραφταλίζει
μόνος και περήφανος μερα μεσημέρι
στο κέντρο της πόλης
[εγραψε η pentanostimi στην 1η επετειο απο τη δολοφονία του Αλέξανδρου]
Τα παιδιά με τα μηχανάκια
οχι της βόλτας ,της Ανάγκης
βλέμα σαν βέλος κατευθείαν στο στόχο
ενα μεροκάματο
μεσα απο χιλιάδες μανούβρες
παραβιάσεις
να φτάσουν γρήγορα
τα ετοιματζίδικα ,ζεστά
στον προορισμό τους
και να προλάβουν ολο και περισσότερα
δρομολόγια
πασχίζοντας να μηδενίσουν το χρόνο
στοχεύοντας στο μεροκάματο
ανοιξτε τους το δρόμο,παραμερίστε,δωστε προτεραιότητα
στα παιδια με τα μηχανάκια που δεν κάνουν σούζες
που δεν τρέχουν ετσι για πλάκα
τα ''παιδιά''των δρομολογίων της Ανάγκης.
Ω νεότητα
Πληρωμή του ήλιου
Αιμάτινη στιγμή
Που αχρηστεύει το θάνατο.
[Οδυσσέας Ελύτης] ------------------------------------- Λέω,σαν τούτη τη νέα γενιά δεν θαθελα νάμαι μονο την ικμάδα της οχι την τύχη της νάχω Διχως πυξίδα,μόλις και μετα βίας ενα ''ονειρο'',μια ''δουλίτσα'' [απο δουλεία-δουλειά-''δουλίτσα''] Λεω,δε ζηλευω το κορίτσι απέναντι με τα δροσερά μάτια στο βάθος τους κρύβουν το φόβο,αν αύριο θαχει τα προς το ζειν Μάθανε την ανασφάλεια απο τα θρανία για αυτο τα σπάνε μάθανε την απόγνωση
με το εβγα στη ζωή
για αυτο τα απεγνωσμένα
πρόσωπα
Λέω,κοιτάζοντας τα μισοκοιμισμένα προσωπα
στο τρόλει
ξύπνησες χαράματα,γυρνάς σούρουπο
για ενα κομμάτι ψωμί
που στο αψε-σβήσε μπορει να στο στερήσουν
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία
απο το να βλέπεις τα νιάτα και να μη λές
αυτοι θα ζήσουν καλύτερα απο μας
Κι αυτοι το ξέρουν
Και με το πρωτο σπίρτο αναβουν φωτιές
μεχρι τον ουρανό-πυρπολούν την ψυχή τους
Λέω,ειναι εγκλημα να σουχουν κόψει τα φτερά
πριν ακόμα δοκιμάσεις να πετάς
να σου τσακίζουν την ψυχή
πριν αρχίσει να ονειρεύεται
Απο παντού ερχεται και σε κατακλύζει
η απελπισία του ανεργου ,με το χαρτζιλίκι
του πατέρα
η θλίψη της πολυωρης σαχλαμάρας στην καφετέρια
να κοροιδέψεις το χρόνο
ας δουμε μεχρι αύριο
ας δουμε ξανα τις αγγελίες
ας παμε στο γνωστό πολιτευτάκια
ας τους στείλουμε ολους στο διάολο
Λέω,πρεπει να ειναι κανέις
ολιγοφρενής,εκ γενετής ηλιθιος
για να μην αφουγκράζεται
το ποδοβολητό
του ,οχι μακρινού,μελλοντος
το αγριο γιουρούσι
των ''αόρατων'',των εγκλωβισμένων
των ανονείρωτων
των τρελών κοριτσιών και αγοριών
που φρουμάζουν στα παιδικά τους δωμάτια
στα 30,με τη θλίψη και την οργή
στα μάτια
Λέω,άκου,''οπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες''
για εναν ακήρυχτο πολεμο
[μακάρι να ειχε κηρυχθεί]
ισως οι παραβλεπες απώλειες να ηταν μικρότερες.
[εγραψε η pentanostimi ,υπο την επήρεια του πνεύματος των Χριστουγέννων ,του 2009]
Σου δινω το αρχαίο σου ονομα ετσι για να σε ξορκίσω
ποτέ -εξον απο εκεινο το Νοέμβρη-δε σε ειδα με καλο μάτι
και μονο η σκοτεινιά σου απο νωρίς το απογευμα
μου ''αψηλώνει το νου'' οπως ελεγε ο σκιαθίτης
Σκοτεινιάζει νωρίς
και με ηλιο χωρίς
να χαρείς δε μπορείς
Ψάχνεις ομως,ρωτάς
και να μάθεις ζητάς
πού πουλούν λίγο φως
να περάσει ο καιρός
Κι ολοι γύρω γελούν
μιας και 'κεινοι ζητούν
λιγο φως για να βρούν
μα ΄το σκότος βαθύ
Πώς φεύγει ο καιρός ,σαν την άμμο κυλάει απο τα δάκτυλα.Σαν φυσήξει λιγο παραπάνω ο νοτιάς και σε παίρνει ζαλισμένο και πανάλαφρο σαν φτερό.
Αλλά ακόμη κι αν τις ωρες και τις στιγμές δεν τις μετράς γυρνάς ξαφνικά το κεφάλι και μονολογείς,μα καλά πότε νύχτωσε κιόλας,δεν πάει ωρα που ξημέρωσε.Ο καιρός.Ο χρόνος.Αξεδιάλυτα μυστήρια.Πάει καιρός αλλά δεν μου φαίνεται.Πόσος χρόνος για να...,τσάμπα το μέτρημα.
Στο δρόμο σαν νομοτέλεια η κυκλοφορια σταθερή,μονότονη,παντοτινή.Βιαστικά περνάς στο πεζοδρόμιο ενω διέρχεται μηχανάκι γκαζωμένο,παρα τρίχα να σ'αγγίξει.Ε,και?Πόση ωρα πέρασε μεχρι το πεζοδρόμιο.Εχει σημασία?Καμμια αφού δεν εγινε ΚΑΤΙ.
Λέξεις σφηνώνονται και συνωθούνται στο στενό πλαίσιο του κρανίου η κάπου αλλού?Το θέμα ειναι άλλο.Ειναι βιαστικές,σχεδόν ξεφωνίζουν να βγούν στον αέρα.Λέξεις και μονο λέξεις?
Ζούν και υποφέρουν κατα απο τη σκιά του χρόνου,με το φόβο της αφωνίας να τις κατατρώγει.Πώς βλέπεις ενα ονειρο και μιλας αλλά κανείς δε σε ακούει γιατί απλούστατα δε μιλάς,να κάπως ετσι ειναι.
Ασφυκτικο το μαρκάρισμα,αδιανόητο το πείσμα τους.
Χρόνο δεν εχω για ΣΑΣ.Η ο χρόνος σοφά η μη,εφραξε τους διαύλους διαφυγής σας.Καθήστε εκει που καθεστε.Μαζέψτε κι άλλη ύλη.Εχετε υπονομή,εχουμε χρόνο.
[Από την ποιητική συλλογή: «Αντικριστοί καθρέφτες».
Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος, «Ποιήματα, IV, 1988-2002», Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 58.]πηγη ''αλωνάκι της ποιησης
Συμβολές στη θεωρία της επικοινωνίας και της αγάπης προς τον πλησίον
Ακριβώς οι πνευματωδέστερες συζητήσεις αποδεικνύουν το αδύνατο της συναίνεσης: αυτές δείχνουν ότι για κάθε επιχείρημα υπάρχει και ένα αντεπιχείρημα.
Ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος και μεταξύ ομοδόξων περιττός.
Απαρχή ξεχωριστής οικειότητας: να κουτσομπολεύεις κατ' ιδίαν μ' έναν τρίτο τους κοινούς σας φίλους.
Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μάς «καταλάβουν», στην ουσία τους ζητούμε να μάς συμμεριστούν την αυτοκατανόησή μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μία πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης.
Μιά συζήτηση περί φιλίας ή αγάπης μπορεί να σημάνει την αρχή ή το τέλος της φιλίας ή της αγάπης.
Οι αλαζόνες προκαλούν την αντιπάθεια επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε επιβεβαίωση της δικής μας φιλαυτίας.
Οι ανόητοι μονίμως παραπονούνται ότι οι ευφυείς είναι επηρμένοι.
Στις επιτυχίες αισθανόμαστε πάνω από το ανθρώπινο μέτρο, στις αποτυχίες αναλογιζόμαστε την κοινή ανθρώπινη μοίρα.
Η μεγάλη ματαιοδοξία σε αντίθεση προς τη μικρή, που ζει από τις προσόδους του πυρετώδους πάρε-δώσε στο Vanity Fair της καθημερινότητας, είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη από τον έπαινο και την επιδοκιμασία· γι' αυτό και φαντάζει σαν μετριοφροσύνη.
