Σκοτεινιάζει νωρίς
και με ηλιο χωρίς
να χαρείς δε μπορείς
Ψάχνεις ομως,ρωτάς
και να μάθεις ζητάς
πού πουλούν λίγο φως
να περάσει ο καιρός
Κι ολοι γύρω γελούν
μιας και 'κεινοι ζητούν
λιγο φως για να βρούν
μα ΄το σκότος βαθύ
Πώς φεύγει ο καιρός ,σαν την άμμο κυλάει απο τα δάκτυλα.Σαν φυσήξει λιγο παραπάνω ο νοτιάς και σε παίρνει ζαλισμένο και πανάλαφρο σαν φτερό.
Αλλά ακόμη κι αν τις ωρες και τις στιγμές δεν τις μετράς γυρνάς ξαφνικά το κεφάλι και μονολογείς,μα καλά πότε νύχτωσε κιόλας,δεν πάει ωρα που ξημέρωσε.Ο καιρός.Ο χρόνος.Αξεδιάλυτα μυστήρια.Πάει καιρός αλλά δεν μου φαίνεται.Πόσος χρόνος για να...,τσάμπα το μέτρημα.
Στο δρόμο σαν νομοτέλεια η κυκλοφορια σταθερή,μονότονη,παντοτινή.Βιαστικά περνάς στο πεζοδρόμιο ενω διέρχεται μηχανάκι γκαζωμένο,παρα τρίχα να σ'αγγίξει.Ε,και?Πόση ωρα πέρασε μεχρι το πεζοδρόμιο.Εχει σημασία?Καμμια αφού δεν εγινε ΚΑΤΙ.
Λέξεις σφηνώνονται και συνωθούνται στο στενό πλαίσιο του κρανίου η κάπου αλλού?Το θέμα ειναι άλλο.Ειναι βιαστικές,σχεδόν ξεφωνίζουν να βγούν στον αέρα.Λέξεις και μονο λέξεις?
Ζούν και υποφέρουν κατα απο τη σκιά του χρόνου,με το φόβο της αφωνίας να τις κατατρώγει.Πώς βλέπεις ενα ονειρο και μιλας αλλά κανείς δε σε ακούει γιατί απλούστατα δε μιλάς,να κάπως ετσι ειναι.
Ασφυκτικο το μαρκάρισμα,αδιανόητο το πείσμα τους.
Χρόνο δεν εχω για ΣΑΣ.Η ο χρόνος σοφά η μη,εφραξε τους διαύλους διαφυγής σας.Καθήστε εκει που καθεστε.Μαζέψτε κι άλλη ύλη.Εχετε υπονομή,εχουμε χρόνο.
[Από την ποιητική συλλογή: «Αντικριστοί καθρέφτες».
Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος, «Ποιήματα, IV, 1988-2002», Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 58.]πηγη ''αλωνάκι της ποιησης
Συμβολές στη θεωρία της επικοινωνίας και της αγάπης προς τον πλησίον
Ακριβώς οι πνευματωδέστερες συζητήσεις αποδεικνύουν το αδύνατο της συναίνεσης: αυτές δείχνουν ότι για κάθε επιχείρημα υπάρχει και ένα αντεπιχείρημα.
Ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος και μεταξύ ομοδόξων περιττός.
Απαρχή ξεχωριστής οικειότητας: να κουτσομπολεύεις κατ' ιδίαν μ' έναν τρίτο τους κοινούς σας φίλους.
Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μάς «καταλάβουν», στην ουσία τους ζητούμε να μάς συμμεριστούν την αυτοκατανόησή μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μία πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης.
Μιά συζήτηση περί φιλίας ή αγάπης μπορεί να σημάνει την αρχή ή το τέλος της φιλίας ή της αγάπης.
Οι αλαζόνες προκαλούν την αντιπάθεια επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε επιβεβαίωση της δικής μας φιλαυτίας.
Οι ανόητοι μονίμως παραπονούνται ότι οι ευφυείς είναι επηρμένοι.
Στις επιτυχίες αισθανόμαστε πάνω από το ανθρώπινο μέτρο, στις αποτυχίες αναλογιζόμαστε την κοινή ανθρώπινη μοίρα.
Η μεγάλη ματαιοδοξία σε αντίθεση προς τη μικρή, που ζει από τις προσόδους του πυρετώδους πάρε-δώσε στο Vanity Fair της καθημερινότητας, είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη από τον έπαινο και την επιδοκιμασία· γι' αυτό και φαντάζει σαν μετριοφροσύνη.
Aφού λοιπόν τα πάντα είναι γραμμένα
από της μοίρας το στυλό και το μελάνι
οτι απ 'μένα είναι και θα είναι διαλεγμένα
είναι αυταπάτη μες της πλάσης την πλεκτάνη
Aρα δε φταίω που σε χώρισα μωρό μου
κι άσε με μόνη μέσα στο διπλό καημό μου
να ψάχνω λυσσασμένα για να βρώ μια λύση
που θα 'ναι πάλι οτι η μοίρα αποφασίσει
Aλλά είμαι εγώ η γυναίκα η μοιραία
η πρώτη, η μετέπειτα κι όμως η τελευταία
που τη ζωή σου πως και πάντα κανονίζω
κι έτσι ανάμοιρα και τη δική μου την ορίζω.
Aφού λοιπόν τα πάντα είναι γραμμένα
θα κάνω ότι μου 'ρθει μέσα στο κεφάλι
θα κάνω πράγματα τρελλά να ξαναβρώ εσένα
ακόμα και να μπούμε οι δυό σ' ένα μπουκάλι.
δεν το βρίσκω στο you tube ,πάντως το πρωτοτραγούδησε ο Μανώλης Μητσιάς
στιχοι Νικος Γκάτσος,μουσική Μανος Χατζηδάκις]
Έπεσε η κυβέρνηση
τι θα γίνει τώρα
βλέπω αναρχία μες στη χώρα
Κλείσε το παράθυρο
σφράγισε την πόρτα
τίποτα δεν είναι σαν και πρώτα
Έπεσε η κυβέρνηση
σάλεψε η τάξη
ποιο πουλί για πάντα έχει πετάξει
Όλα γύρω αλλάζουνε
σήμανε η καμπάνα
τα παιδιά γυρεύουν άλλη μάνα
Έπεσε η κυβέρνηση
χορεύουν σ' όλες τις γωνιές
και οι καινούριοι άρχοντες
παίζουνε το λαγούτο
Έπεσε η κυβέρνηση
κι απ' τις απάνω γειτονιές
τρέχουν να προλάβουνε
το πανηγύρι ετούτο
Αγερωχη
στάθηκε
στο παραθυρόφυλλο
ισορροπώντας στα λεπτα φτερά της
ουράνιο τόξο τα χρώματα
ζυγισμένα
κι υστερα χάθηκε
Ανύποπτη
για το επερχόμενο
αγγιξε το πλήρες
ταξιδεύοντας προστατευμένη
απο την αγνοια
Δρόμοι και διαδρομές
με των καιρών το προσταγμα
της ρουτίνας την ασφάλεια
της αγάπης το κουκούλι
Των φτερων το απαλο θρόισμα
σβήνει αργά
δεν ακουγεται τίποτα
στο παραθυρόφυλλο
ουτε σκιά απο το ουράνιο τόξο
Σκια και σκόνη
σκιά και σκόνη
σκιά και σκόνη
αρχαία σκόνη
νυν και αεί
αν εσυ περνάς και δε μου μιλάς....
...ισως να ξανάρθεις οταν θαχω πια χαθει
κι ή θα μ έχουν θαψει ή θα εχω μαραθει
κι ας μη σου καιγεται καρφι
κι ας συνηθισες κι εσυ
με οπλο τις φωνες τους ,με στιχο ρομαντικο και αληθινο,
μελωδιες που σε ταξιδεύουν
αναλαφρα σε αξίες διαρκείας
το Τρίφωνο ,[Ερωφιλη,Νικος Κουρουπάκης,
Δημητρης Υφαντής]
εδωσε ενα απο τα ωραιοτερα τραγουδια
που μιλουν για την αγαπη
δεν ειναι εντελως καινουργιο ,
απλως εγω αργα το ανακαλυψα
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά
Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό
Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και με αναμνήσεις μετά γυρνούν Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν
Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά (τα λάθη μου όλα) Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά (μ΄αρέσουν όλα) Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί (να με φιλάς) Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η. (ως το πρωΐ) Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή
Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά Να κοιταχτούμε λες κι ειναι γιορτή, πρωτοχρονιά Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί…
